38:16
quaenam
consilia
agitaverint
Iudaei:
et
simul
perstringit
eorum
duritiem,
quod
scilicet
huc
et
illuc
deflectendo
confiderent
se
posse
iudicium
Dei
avertere.
Nam
hypocritae
nunquam
nisi
coacti
ascendunt
ad
primam
causam,
hoc
est,
non
agnoscunt,
neque
reputant
manum
percutientis,
quemadmodum
alibi
dicitur:
sentiunt
quidem
mala
sua,
et
cupiunt
adhibere
remedia:
sed
subsidunt
in
solatiis
proximis,
non
student
placare
Deum,
neque
redire
cum
ipso
in
gratiam:
sed
ubi
tantillum
spei
offertur,
statuunt
se
fore
salvos,
si
confugiant
ad
has
vel
illas
latebras.
Hunc
affectum
describit
propheta,
Ut
quid
sedemus,
inquit,
vel,
Ut
quid
habitamus?
Verum
proprie
hoc
loco
significat
desidere.
Ut
quid
ergo
desldemus?
quasi
se
ipsos
damnarent
ignaviae:
quid
sibi
vult
pigritia
haec
nostra?
Sedemus
in
pagis,
qui
expositi
sunt
violentiae
hostium.
Colligite
igitur,
vos,
et
ingrediamur
urbes
munitas:
nos
illic
quiescemus.
Putant
ergo
se
fore
incolumes,
si
ingressi
sint
urbes
munitas.
Postea
Ieremias
ex
opposito
ostendit
quam
stulte
confidant
talibus
asylis
vel
subterfugiis:
Certe,
inquit,
Deus
noster
silere
nos
fecit.
Dixerat
prius,
Ci&>
nKTttl,
et
illic
quiescemus
HD1
significat
silere:
secundo
loco
repetit
idem
verbum,
Certe,
inquit,
Deus
noster
silere
nos
fecit:
sed
contrario
sensu.
Est
igitur
concinna
allusio,
vel
paronomasia
in
verbo
DD1.
Iehovah
ergo
fecit
nos
silere,
vel
quiescere:
vel
excidit
nos,
nam
in
hac
coniugatione
significat
excidere.
Videmus
ergo
ab
una
parte
proferri
quid
animis
Iudaei
conciperent,
nempe
quaerendas
esse
munitiones,
quae
ipsos
protegerent
ab
hostium
impetu.
Deinde
propheta
ex
parte
Dei
ostendit
eos
longe
falli,
quia
Deus
ipsos
quiescere
fecerit
diverso
modo,
nempe
quia
redegit
in
nihilum.
Quiescere
enim
et
silere
dicuntur
mortui.
Denique
tranquillum
statum*
significat
quum
loquitur
in
persona
populi:
interitum
vero
designat
quum
loquitur
ex
Dei
mandato.
Idem
postea
metaphorice
confirmat,
quod
scilicet
Deus
potum
illis
dederit
aquas
sellis,
aut
aquas
venenatas.
Et
adiungit,
Quia
impie
egimus
contra
Iehovam.
Colligere
licet
ex
hoc
postremo
verbo,
prophetam
hic
obire
munus
suum.
Populus
enim
nunquam
sponte
confessus
esset
se
iustas
dare
poenas
scelerum:
sed
propheta
hic
coarguit
eos,
quoniam
sperent
se
fore
tutos,
si
confugiant
ad
urbes
munitas.
Quasi
vero
Deus
non
possit
eos
illuc
usque
persequi.
Dicit
igitur
vindictam
Dei
fore
affixam
ipsorum
tergo:
et
ita,
quocunque
fugiant,
ipsos
fore
malis
omnibus
obnoxius,
quia
secum
ferent
suas
impietates,
et
ita
secum
trahent
iram
Dei.
Sequitur,
15.
Exspectando
pacem
(vel
ad
pacem)
et
non
bonum:
ad
tempus
sanationis,
et
ecce
terror
(aut
turbatio).
|