37:16
interposita
nube
potentia
Dei
obscuratur:
haeremus
attoniti,
ac
si
a
Domino
destituti
ac
neglecti
essemus.
Ne
quid
igitur
hic
vulgare
dici
arbitremur
:
quia
si
bene
insideret
animis
nostris
haec
persuasio
potentiae
Dei,
nunquam
ita
agitaremur,
neque
nos
adversae
calamitates
ullae
perturbarent.
Huic
potentiae,
ut
dictum
est,
innixus
fuit
Abraham,
quo
secure
posset
amplecti
quod
alioqui
incredibile
erat.
Ideo
affirmat
Paulus
ipsum
sperasse
praeter
spem:
posse
enim
facere
Deum
sibi
persuasit
quae
dixerat,
nec
fluctuatus,
aut
animo
debilitatus
est.
Docemur
ergo
oculos
attollere
supra
hunc
mundum,
ne
ex
specie
rerum
iudicemus,
sed
futurum
statuamus
quod
a
Deo
dictum
est:
quod
omnia
in
eius
arbitrio
posita
sint.
Haec
persuasio
quum
necessaria
sit
omnibus,
tum
vero
Iudaeis
ea
maxime
opus
fuisse
merito
dixi.
Urgebantur
enim
a
potentissimis
hostibus,
praeclusi
erant
aditus,
nulla
spes
libertatis
erat:
nihil
undique
apparebat
praeter
vastam
et
horridam
solitudinem.
Quamobrem
frustra
ipsis
allata
fuisset
consolatio,
nisi
moniti
a
propheta
mentes
in
coelum
extulissent,
totumque
animum
suum,
praetermissa
rerum
specie,
in
potentiam
Dei
unice
intendissent.
Dum
mensuras
nominat,
quibus
homines
in
minimis
rebus
utuntur,
accommodat
sese
ruditati
nostrae.
Sic
enim
nobiscum
Dominus
balbutire
solet,
atque
similitudines
mutuari
a
rebus
quae
nobis
usitatae
sunt,
quum
de
maiestate
sua
loquitur
:
ut
melius
magnitudinem
eius
et
praestantiam
rudes
et
angustae
mentes
percipiant.
Facessant
igitur
omnes
crassae
de
Deo
imaginationes:
quoniam
magnitudine
sua
absorbet
omnes
creaturas,
ut
nihil
prae
ipso
sint
coelum,
terra,
mare,
et
quidquid
in
eis
continetur,
tametsi
immensa
eorum
magnitudo
sit.
13
et
14.
(Quis
erudivit.)
Nunc
de
sapientia
Domini
idem
subiicit
propheta,
quod
de
eius
bonitate
et
potentia
docuerat.
Ac
notanda
est
connexio,
quia
sicuti
maligne
Dei
virtutem
restringit
carnis
sensus
ad
terrena
media,
sic
perperam
incomprehensibile
eius
consilium
humanis
rationibus
subiicit.
Donec
emineat
Deus
supra
omnes
creaturas,
multa
sese
ingerunt
quae
cursum
operum
eius
impediant.
Ergo
si
ex
nostra
opinione
iudicium
facimus,
obrepent
protinus
variae
dubitationes.
Sic
quoties
non
apparet
quomodo
hoc
vel
illud
facturus
sit
Deus,
an
futurum
sit
ambigimus,
quia
impossibile
videtur
quod
rationem
nostram
exsuperat.
Ergo
ut
nostrae
infirmitati
potentiam
Dei
opponere
convenit:
sic
audaciam
nostram
compescere
debet
incomparabilis
eius
sapientia.
Quaerens
an
quis
aptaverit
vel
direxerit
spiritum
Dei,
significat
non
opus
fuisse
magistro
qui
praeiret,
vel
de
rebus
incognitis
eum
moneret.
Spiritum
autem
pro
ratione,
iudicio,
vel
mente
accipit.
Mutuatur
enim
similitudinem
ex
hominum
natura,
quo
magis
se
illis
|