52:159  159  EPIST.  PAULI  AD  THESSALONICENSES  I  160  corda  vestra  irreprehensibilia  in  sanctitate  coram  Deo  et  patre  nostro,  in  adventu  Domini  nostri  Jesu  Christi,  cum  omnibus  sanctis  eius.  11.  Ipse  autem  Deus.  Nunc  precatur  ut,  remotis  Satanae  obstaculis,  Dominus  viam  sibi  aperiat,  et  quodammodo  dux  sit  ac  rector  itineris  ad  Thessalonicenses  :  quo  significat  nusquam  posse  nos  movere  pedem  cum  successu,  nisi  Dei  auspiciis:  ubi  tamen  ipse  manum  porrigit,  Satanam  frustra  omnia  moliri  ut  cursum  nostrum  avertat.  Notandum  quod  easdem  Deo  et  Christo  partes  assignat:  ut  certe  nihil  bonorum  nobis  praestat  pater  quam  per  manum  Christi.  Sed  quum  ita  de  utroque  pariter  loquitur,  communem  Christi  divinitatem  et  potentiam  cum  patre  esse  docet.  12.  Vos  autem  Dominus.  Altera  precatio,  ut  interea  dum  obstructum  illi  est  iter,  se  tamen  absente,  Dominus  Thessalonicenses  confirmet  in  sanctitate,  et  caritate  impleat.  Atque  hinc  rursum  discimus  in  quo  posita  sit  christianae  vitae  perfectio,  nempe  in  caritate  et  pura  sanctitate  cordis  quae  ex  fide  manat.  Caritatem  illis  mutuam  primo  inter  se  commendat,  deinde  erga  omnes:  nam  ut  initium  fieri  decet  a  domesticis  fidei,  ita  diffundere  se  animus  noster  debet  ad  universum  humanum  genus.  Deinde  ut  colenda  est  proprior  coniunctio,  ita  praeterire  non  debemus  eos  qui  procul  sunt  dissiti,  quin  ipsi  in  suum  ordinem  veniant.  Vult  abundare  et  impleri  Thessalonicenses  caritate:  quia  quantum  proficimus  in  Dei  notitia,  crescere  simul  debet  in  nobis  fratrum  amor,  donec  perverso  nostri  amore  profligato,  totum  cor  occupet.  Thessalonicensibus  precatur  a  Deo  caritatem  perfectam  :  significans  tam  eius  incrementa,  quam  initium  ab  uno  Deo  esse.  Unde  apparet  quam  praepostere  faciant  qui  vires  nostras  legis  divinae  praeceptis  metiuntur.  Finis  legis,  caritas,  inquit  Paulus  (1.  Tim.  1,  5):  idem  tamen  Dei  opus  asserit.  Ergo  Deus  quum  vitam  nostram  format,  non  respicit  quid  possimus,  sed  quod  supra  vires  nostras  est,  a  nobis  exigit:  ut  a  se  petere  discamus  praestandi  facultatem.  Quum  dicit,  quemadmodum  et  nos  ipsi  erga  vos,  suo  exemplo  eos  stimulat.  13.  Ut  confirmet  corda  vestra.  Corda  hic  pro  conscientia  posuit,  vel  intima  animae  parte:  significat  enim  ita  placere  demum  hominem  Deo,  si  cordis  sanctitatem,  id  est,  non  externam  modo,  sed  interiorem  adfert.  Sed  quaeritur  an  sanctitate  stemus  apud  Dei  tribunal:  nam  si  ita  est,  quorsum  remissio  peccatorum?  Atqui  hoc  videntur  innuere  Pauli  verba,  ut  sint  irreprehensibiles  conscientiae  in  sanctitate.  Respondeo,  non  excludi  a  Paulo  remissionem  peccatorum,  qua  fit  ut  sanctitas  nostra,  quae  alioqui  aspersa  est  multis  inquinamentis,  Dei  conspectum  sustineat:  semper  enim  fides,  qua  placa-