[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


1:159  [CO  1.  159]  nec  spes  ulla,  vel  saltem  post  longas  ambages,  evadendi  apparebat.  Haerebant  itaque  inter  sacrum  et  saxum,  nec  alius  tandem  exitus  reperiebatur,  quam  desperatio.  Ibi  saevi  isti  carnifices,  ut  vulnera  sanarent  quae  fecerant,  fomenta  quaedam  adhibuerunt,  ut  faceret  quisque  quod  in  se  esset.  Sed  novae  rursum  curae  obstrepebant,  imo  novi  cruciatus  excoriabant  miseras  animas:  non  satis  temporis  impendi,  non  iusta  opera  incubui,  multa  negligentia  praeterii  et  oblivio,  quae  ex  incuria  provenit,  non  est  excusabilis.  Suggerebantur  adhuc  alia  pharmaca,  quae  eiusmodi  dolores  demulcerent.  Age  et  negligentiae  tuae  poenitentiam;  modo  supina  non  sit,  condonabitur.  Verum  omnia  ista  cicatricem  obducere  non  possunt,  nec  tam  mali  sunt  lenimenta  quam  venena  melle  oblita,  ne  sua  acerbitate  primum  gustum  offendant,  sed  in  intima  penetrent,  antequam  sentiantur.  Urget  ergo  semper  terribilis  illa  vox  et  auribus  insonat:  confitere  omnia  peccata  tua.  Nec  potest [p. 324]  horror  iste  [OS  183]  pacari  nisi  certo  solatio.  Quod  autem  bona  pars  orbis  talibus  blandimentis,  quibus  tam  exitiale  venenum  temperabatur,  acquievit,  non  id  factum  est  quod  Deo  satisfactum  crederet,  aut  sibi  etiam  plane  satisfaceret;  sed  ut,  quasi  in  medio  mari  fixa  ancora,  paulum  interquiesceret  a  navigatione,  vel,  quasi  fessus  et  fatiscens  viator,  in  via  decumberet.  In  facienda  eius  rei  fide  non  laboro.  Sibi  enim  quisque  apud  se  testis  esse  potest.  Dicam  in  summa,  qualis  lex  illa  fuerit.  Primum,  simpliciter  est  impossibilis;  itaque  non  nisi  perdere,  damnare,  confundere,  in  ruinam  et  desperationem  coniicere  potest.  Deinde,  peccatores  a  vero  peccatorum  suorum  sensu  abductos,  hypocritas  facit,  Deique  ac  sui  ipsorum  ignorantes.  Siquidem  dum  in  peccatorum  enumeratione  toti  occupantur,  interim  obliviscuntur  latentem  illam  vitiorum  lernam,  occultas  suas  iniquitates  et  interiores  sordes,  quarum  potissimum  notitia  suam  miseriam  reputare  debuerant.  At  certissima  erat  confessionis  regula,  tantam  mali  nostri  abyssum  agnoscere  et  fateri,  quae  sensum  quoque  nostrum  superet.  Hac  regula  videmus  compositam  publicam  confessionem:  Domine,  propitius  esto  mihi  peccatori  (Luc.  18);  quasi  diceret,  quantus  quantus  sum,  totus  sum  peccator, [p. 325]  nec  ipsam  peccatorum  meorum  magnitudinem,  aut  mente,  aut  lingua  assequi  possum;  abyssus  tuae  misericordiae  hanc  peccati  mei  abyssum  absorbeat.  Quid?  inquies,  ergone  confitenda  non  sunt  singula  delicta?  ergo  nulla  Deo  accepta  confessio,  nisi  duobus  istis  verbis  conclusa:  peccator  sum?  Imo  vero  danda  potius  opera,  ut,  quantum  in  nobis  est,  totum  cor  effundamus  coram  Domino,  nec  modo  nos  peccatores  uno  verbo  fateamur,  sed,  ut  tales  nos  vere  et  ex  animo  agnoscamus,  quanta  sit  et  quam  varia  peccatorum  labes,  tota  cogitatione  recognoscamus;  non  modo  nos  immundos,  sed  qualis  sit  et   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci