1:159
[CO
1.
159]
nec
spes
ulla,
vel
saltem
post
longas
ambages,
evadendi
apparebat.
Haerebant
itaque
inter
sacrum
et
saxum,
nec
alius
tandem
exitus
reperiebatur,
quam
desperatio.
Ibi
saevi
isti
carnifices,
ut
vulnera
sanarent
quae
fecerant,
fomenta
quaedam
adhibuerunt,
ut
faceret
quisque
quod
in
se
esset.
Sed
novae
rursum
curae
obstrepebant,
imo
novi
cruciatus
excoriabant
miseras
animas:
non
satis
temporis
impendi,
non
iusta
opera
incubui,
multa
negligentia
praeterii
et
oblivio,
quae
ex
incuria
provenit,
non
est
excusabilis.
Suggerebantur
adhuc
alia
pharmaca,
quae
eiusmodi
dolores
demulcerent.
Age
et
negligentiae
tuae
poenitentiam;
modo
supina
non
sit,
condonabitur.
Verum
omnia
ista
cicatricem
obducere
non
possunt,
nec
tam
mali
sunt
lenimenta
quam
venena
melle
oblita,
ne
sua
acerbitate
primum
gustum
offendant,
sed
in
intima
penetrent,
antequam
sentiantur.
Urget
ergo
semper
terribilis
illa
vox
et
auribus
insonat:
confitere
omnia
peccata
tua.
Nec
potest [p.
324]
horror
iste
[OS
183]
pacari
nisi
certo
solatio.
Quod
autem
bona
pars
orbis
talibus
blandimentis,
quibus
tam
exitiale
venenum
temperabatur,
acquievit,
non
id
factum
est
quod
Deo
satisfactum
crederet,
aut
sibi
etiam
plane
satisfaceret;
sed
ut,
quasi
in
medio
mari
fixa
ancora,
paulum
interquiesceret
a
navigatione,
vel,
quasi
fessus
et
fatiscens
viator,
in
via
decumberet.
In
facienda
eius
rei
fide
non
laboro.
Sibi
enim
quisque
apud
se
testis
esse
potest.
Dicam
in
summa,
qualis
lex
illa
fuerit.
Primum,
simpliciter
est
impossibilis;
itaque
non
nisi
perdere,
damnare,
confundere,
in
ruinam
et
desperationem
coniicere
potest.
Deinde,
peccatores
a
vero
peccatorum
suorum
sensu
abductos,
hypocritas
facit,
Deique
ac
sui
ipsorum
ignorantes.
Siquidem
dum
in
peccatorum
enumeratione
toti
occupantur,
interim
obliviscuntur
latentem
illam
vitiorum
lernam,
occultas
suas
iniquitates
et
interiores
sordes,
quarum
potissimum
notitia
suam
miseriam
reputare
debuerant.
At
certissima
erat
confessionis
regula,
tantam
mali
nostri
abyssum
agnoscere
et
fateri,
quae
sensum
quoque
nostrum
superet.
Hac
regula
videmus
compositam
publicam
confessionem:
Domine,
propitius
esto
mihi
peccatori
(Luc.
18);
quasi
diceret,
quantus
quantus
sum,
totus
sum
peccator, [p.
325]
nec
ipsam
peccatorum
meorum
magnitudinem,
aut
mente,
aut
lingua
assequi
possum;
abyssus
tuae
misericordiae
hanc
peccati
mei
abyssum
absorbeat.
Quid?
inquies,
ergone
confitenda
non
sunt
singula
delicta?
ergo
nulla
Deo
accepta
confessio,
nisi
duobus
istis
verbis
conclusa:
peccator
sum?
Imo
vero
danda
potius
opera,
ut,
quantum
in
nobis
est,
totum
cor
effundamus
coram
Domino,
nec
modo
nos
peccatores
uno
verbo
fateamur,
sed,
ut
tales
nos
vere
et
ex
animo
agnoscamus,
quanta
sit
et
quam
varia
peccatorum
labes,
tota
cogitatione
recognoscamus;
non
modo
nos
immundos,
sed
qualis
sit
et
|