55:158
cogitationes
emergit,
ut
quod
iussus
est
exsequatur.
Si
haec
admirabilis
fuit
virtus,
per
tot
actam
ardua
obstacula
eluctari:
merito
summam
laudem
habet
fides,
quae
sola
fecit
ut
invictus
Abraham
perstaret.
Sed
hic
exoritur
non
parva
difficultas:
quomodo
laudetur
Abrahae
fides,
dum
a
promissione
discedit.
Nam
sicuti
ex
fide
obedientia,
ita
ex
promissione
fides
nascitur.
Ubi
ergo
promissione
destituitur
Abraham,
concidat
eius
fides
necesse
est.
Porro
mors
Isaac,
ut
iam
dictum
est,
omnium
promissionum
quidam
veluti
interitus
fuit:
neque
enim
quasi
unus
aliquis
ex
vulgo
hominum
considerandus
est
Isaac,
sed
qui
inclusum
in
se
Christum
habet.
Hanc
quaestionem,
quae
difficilis
alioqui
ad
solvendum
esset,
expedit
apostolus,
quum
mox
subiicit,
Abraham
tribuisse
hoc
honoris
Deo,
quod
filium
posset
ex
mortuis
excitare.
Ergo
datam
sibi
promissionem
non
abiicit:
sed
vim
eius
ac
veritatem
extra
filii
vitam
extendit,
quia
Dei
potentiam
tam
angustis
finibus
non
limitat,
ut
mortuo
Isaac
vel
alligata
sit
vel
exstincta.
Hoc
modo
promissionem
retinuit,
quia
Dei
potentiam
non
affixit
vitae
Isaac
:
sed
persuasum
habuit,
in
eius
mortui
cineribus
non
minus
quam
in
vivo
et
spirante
fore
efficacem.
19.
Unde
eum
quoque.
Ac
si
diceret:
Neque
haec
spes
frustrata
est
Abrahamum,
quia
haec
quaedam
resurrectionis
fuit
species,
quod
subito
liberatus
fuit
ex
media
morte.
Nomen
parabolae
quod
hic
ponitur,
varie
exponunt
interpretes.
Ego
simpliciter
accipio
pro
similitudinis
nota.
Tametsi
enim
vere
non
resurrexit
Isaac,
quodammodo
tamen
videtur
resurrexisse
quum
repente
ac
mirabiliter,
inexspectata
Dei
gratia,
eripitur.
Neque
tamen
displicet
quod
alii
in
ariete,
qui
subrogatus
est
in
locum
Isaac,
carnem
nostram
designari
putant,
quae
morti
subiicitur.
Fateor
etiam
verum
esse
quod
alii
tradunt,
in
hac
immolatione
pictam
fuisse
Christi
imaginem.
Sed
nunc
quid
senserit
apostolus,
non
quid
vere
dici
possit,
disputo.
Hic
autem,
meo
iudicio,
genuinus
est
sensus:
quod
Abraham
non
aliter
filium
suum
recepit,
quam
si
illi
ex
morte
restitutus
esset
in
novam
vitam.
10.
Fide
Isaac.
Hoc
etiam
fidei
opus
fuit,
de
futuris
benedicere,
quia
ubi
res
non
exstat,
sed
nudum
verbum
apparet,
necesse
est
solam
fidem
regnare.
Sed
primo
loco
notandum
est
quid
valeat
benedictio
de
qua
loquitur:
nam
saepe
generaliter
benedicere
pro
bene
precari
accipitur.
Sed
longe
alia
ratio
fuit
benedictionis
Isaac:
erat
enim
quasi
missio
in
possessionem
eius
terrae
quam
Deus
illi
et
posteris
promiserat.
Atqui
in
ea
nihil
habet
prorsus
nisi
ius
sepulcri.
Ridiculae
ergo
videntur
magnificiae
illae
voces,
Serviant
tibi
populi,
et
tribus
te
adorent
(Gen.
27,
29).
Qualem
enim
dominium
tradere
potuit,
qui
ipse
vix
liber
erat?
Videmus
itaque
hanc
benedictionem
fide
niti,
quia
nihil
praeter
|