1:156  [CO  1.  156]  nis  verbo  Dei  nobis  traditum  sit;  deinde  et  eorum  commenta  de  confessione  subiiciemus,  non  quidem  omnia  (quis  enim  immensum  illud  mare  exhauriret)  sed  ea  duntaxat,  quibus  summam  suae  confessionis  complectuntur.  Non  hic  commemorarem,  vulgatum  esse  in  multis  scripturae  partibus,  confessionem [p. 317]  pro  laude  accipi,  nisi  adeo  eos  depuduisset,  ut  talibus  quoque  locis  se  instruerent;  veluti  cum  dicunt:  confessionem  valere  ad  mentis  iucunditatem,  iuxta  illud,  in  voce  exultationis  et  confessionis  (Psal.  42).  Hanc  ergo  acceptionem  observent  simplices  et  diligenter  ab  illa  distinguant,  ne  sibi  talibus  fucis  illudatur.  De  peccatorum  confessione  sic  docet.  Quando  Dominus  est,  qui  peccata  remittit,  obliviscitur,  delet:  huic  peccata  nostra  confiteamur,  ut  veniam  obtineamus.  Ille  medicus  est,  vulnera  igitur  nostra  illi  exponamus;  ille  laesus  est  et  offensus,  ab  illo  pacem  petamus;  ille  est  cordium  cognitor  et  cogitationum  omnium  conscius,  coram  ipso  corda  nostra  effundamus;  ille  est  denique  qui  peccatores  vocat,  ad  ipsum  accedamus.  Peccatum  meum,  inquit  David  (Psal.  32),  cognitum  tibi  feci,  et  iniustitiam  meam  non  abscondi.  Dixi,  confitebor  adversum  me  iniustitiam  meam  Domino,  et  tu  remisisti  iniquitatem  cordis  mei.  Talis  est  altera  ipsius  David  confessio  (Psal.  51):  Miserere  mei  Deus,  secundum  magnam  misericordiam  tuam.  Talis  est  Danielis  (Dan.  9):  Peccavimus  Domine,  perverse  egimus,  impietates  fecimus  et  rebelles  fuimus,  declinando  a  mandatis  tuis.  Et  aliae,  quae  passim  in  scripturis  occurrunt.  Si  confiteamur  peccata  nostra,  inquit  Ioannes  (1  Ioan.  1),  fidelis  Dominus [p. 318]  ut  remittat  nobis  peccata  nostra.  Cui  confiteamur?  Ipsi  scilicet,  hoc  est,  si  adflicto  et  humiliato  corde  coram  ipso  procidamus,  si  apud  ipsum  nos  ex  animo  accusantes  et  damnantes,  bonitate  eius  et  misericordia  absolvi  petamus.  Qui  animo  et  coram  Deo  hanc  confessionem  amplexus  fuerit,  habebit  haud  dubie  et  linguam  ad  confessionem  paratam,  quoties  opus  fuerit,  apud  homines  Dei  misericordiam  praedicare.  Neque  tantum  ut  uni  et  semel  et  in  aurem,  cordis  secretum  insusurret,  sed  saepius,  sed  palam,  sed  toto  orbe  audiente,  ingenue  et  suam  paupertatem,  et  Domini  magnificentiam  commemoret.  In  hunc  modum,  cum  David  a  Nathan  argueretur,  conscientiae  aculeo  punctus,  peccatum  et  coram  Deo,  et  coram  hominibus  confitetur:  Peccavi,  inquit,  Domino  (2  Sam.  12),  hoc  est,  iam  nihil  excuso,  non  tergiversor,  quo  [OS  180]  minus  peccatorem  me  omnes  iudicent,  et  quod  clam  Domino  esse  volui,  hominibus  quoque  ipsis  patefiat.  Duas  praeterea  privatae  confessionis  formas  scriptura  probat:  unam  quae  nostra  causa  fiat;  quo  pertinet  illud  Iacobi,  ut  alter  alteri  peccata  confiteamur.  Sentit  enim  ut  nostras  infirmitates  alter  alteri  communicantes,  consilio  et  consolatione  mutuo  nos  iuve-