55:155  155  EPIST.  AD  HEBRAEOS  156  quod  hospites  et  peregrini  erant  super  terram.  14.  Sane  qui  haec  dicunt,  ostendunt  se  patriam  inquirere.  15.  Et  si  quidem  illius  meminissent  a  qua  exierant,  habebant  tempus  revertendi:  16.  nunc  vero  meliorem  appetunt,  id  est  coelestem.  Quare  non  erubescit  Deus,  vocari  Deus  ipsorum:  paravit  enim  illis  civitatem.  13.  Secundum  fidem.  Comparatione  amplificat  fidem  patriarcharum:  quia  quum  Dei  promissiones  tantum  libassent,  tanquam  illarum  dulcedine  satiati,  quidquid  in  mundo  erat  spreverunt:  nec  unquam  illarum  gustum,  quantumvis  tenuem,  obliti  sunt  vel  in  vita  vel  in  morte.  Quamquam  particula,  Secundum  fidem,  bisariam  exponitur.  Quidam  simpliciter  intelligunt,  secundum  fidem  esse  mortuos,  quia  in  hac  vita  nunquam  promissis  bonis  potiti  sint.  Sicuti  hodie  quoque  sub  spe  nobis  abscondita  est  salus.  Ego  tamen  iis  potius  assentior,  qui  hic  notari  inter  nos  et  patres  discrimen  putant  :  atque  ita  expono:  Quum  Deus  gratiam,  quae  in  nos  large  effusa  est,  patribus  duntaxat  gustandam  praebuerit,  quum  eminus  illis  ostenderit  obscuram  Christi  imaginem,  qui  nunc  se  conspiciendum  quasi  sub  oculos  nostros  offert  :  tamen  acquieverunt,  nec  unquam  exciderunt  a  sua  fide:  quanto  nobis  hodie  amplior  datur  perseverandi  materia?  Si  deficimus,  bis  sumus  inexcusabiles.  Haec  ergo  circumstantia  plurimum  auget,  quod  procul  intuiti  sunt  patres  spirituale  Christi  regnum,  cuius  hodie  tam  propinquus  est  adspectus:  quod  procul  salutarunt  promissiones,  quae  tam  familiariter  nobiscum  habitant.  Nam  si  illi  nihilominus  ad  mortem  usque  sustinuerunt:  quantae  nunc  ignaviae  erit  fatigari  credendo,  quum  Dominus  tot  adminiculis  nos  fulciat?  Si  quis  obiiciat,  non  potuisse  eos  credere  nisi  acceptis  promissionibus,  in  quibus  necessario  fundanda  est  fides:  respondeo,  hoc  per  comparationem  dici.  Procul  enim  ab  hoc  gradu  abfuerunt,  in  quem  nos  Deus  evexit.  Proinde  tametsi  eadem  illi  salus  fuit  promissa,  promissionum  tamen  claritatem,  qua  sub  Christi  regno  fruimur,  non  habebant:  sed  contenti  fuerunt  eam  procul  adspicere.  Et  confessi  quod  hospites.  Hoc  Iacob  confitetur  quum  Pharaoni  respondet  tempus  peregrinationis  suae  breve  fuisse  prae  tempore  peregrinationis  patrum  suorum,  plenumque  multis  aerumnis,  Genes.  47,  9.  Si  Iacob  peregrinum  se  agnoscit  in  ea  terra,  quae  illi  in  perpetuam  haereditatem  promissa  erat:  satis  patet,  minime  in  mundo  fuisse  defixum,  sed  mentem  supra  coelos  extulisse.  Ideo  infert  apostolus,  patres,  ita  loquendo,  palam  ostendisse  sibi  esse  meliorem  in  coelo  patriam:  nam  si  hic  peregrinantur,  alibi  patria  est  ac  fixa  sedes.  Quod  si  illi  inter  obscuras  nubes  in  coelestem  patriam  animis  evolarunt,  quid  hodie  nobis  agendum  est?  Quibus  e  coelo  conspicuam  manum  Christus  porrigit,  ut  nos