51:155  155  EPIST.  PAULI  AD  EPHESIOS  156  15.  Quapropter  ego  etiam,  audita  fide,  quae  apud  vos  est  in  Domino  Iesu,  et  caritate  erga  omnes  sanctos,  16.  non  cesso  gratias  agere  pro  vobis,  memoriam  vestri  faciens  in  orationibus  meis  :  17.  ut  Deus  Domini  nostri  Iesu  Christi,  Pater  gloriae,  det  vobis  spiritum  sapientiae  et  revelationis,  in  agnitione  ipsius,  18.  illuminatos  oculos  mentis  vestrae,  ut  sciatis  quae  sit  spes  vocationis  ipsius,  et  quae  divitiae  gloriae  haereditatis  eius  in  sanctis',  19.  et  quae  superexcellens  magnitudo  potentiae  eius  erga  nos,  qui  credidimus  secundum  efficaciam  potentiae  roboris  eius.  15.  Quapropter.  Haec  gratiarum  actio  non  modo  testimonium  amoris  erat  erga  Ephesios,  sed  etiam  iudicii  quod  de  illis  habebat  Paulus.  Nam  ita  coram  Deo  illis  gratulabatur.  Quod  illis  perquam  honorificum  fuit.  Nota  autem,  Paulum  sub  fide  et  caritate  summatim  complecti  totam  Christianorum  perfectionem.  Fidem  dicit  in  Christo,  quia  proprius  fidei  scopus  et  obiectum  (ut  vulgo  dicunt)  ipse  est.  Caritas  ad  universos  quidem  mortales  extendi  debet:  sed  hic  peculiaris  fit  mentio  s  a  n  c  t  o  r  u  m  :  quoniam  ab  ipsis  incipit  caritas  rite  ordinata,  deinde  ad  alios  omnes  derivatur.  Nam  si  Deum  respicere  debet  caritas  nostra,  quo  quisque  propius  ad  eum  accedit,  eo  superiorem  gradum  obtinet.  16.  Memoriam  vestri.  Gratiarum  actioni,  more  suo,  adiungit  precationem,  ut  eos  stimulet  ad  ulteriorem  profectum.  Nam  utrumque  necesse  erat:  ut  intelligerent  Ephesii  rectum  cursum  se  esse  ingressos,  ne  ad  novum  doctrinae  genus  se  reflecterent,  et  tamen  sibi  longius  pergendum  esse  scirent.  Nam  spiritualium  bonorum  satietate  nihil  periculosius.  Ergo  quantacunque  excellentia  polleamus,  semper  accedat  proficiendi  studium.  Sed  quid  optat  Ephesiis  Paulus?  Spiritum  sapientiae  et  illuminatos  cordis  oculos.  Annon  habebant?  imo:  sed  opus  simul  habebant  incrementis,  ut  ampliore  spiritu  donati,  magisque  ac  magis  illuminati,  certius  et  penitius  tenerent  quod  iam  tenebant.  Nunquam  enim  tam  liquida  est  piorum  cognitio  quin  adhuc  aliqua  veluti  lippitudine  laborent  eorum  oculi,  et  aliqua  obscuritate  impediantur.  Verum  singula  verba  expendamus.  Deus,  inquit,  Domini  nostri  Iesu  C  h  r  i  s  t  i  .  Ideo  enim  homo  factus  est  ipse  filius  Dei  ut  communem  nobiscum  Deum  haberet:  quemadmodum  testatur,  Adscendo  ad  Deum  meum  et  Deum  vestrum.  Atque  hac  ratione  Deus  est  noster,  quia  Deus  est  Christi,  cuius  membra  sumus.  Hoc  tamen  ad  humanam  naturam  pertinere  meminerimus:  ut  eiusmodi  subiectio  nihil  aeternae  eius  divinitati  deroget.  Eundem  vocat  patrem  glor  i  a  e  :  qui  titulus  ex  priore  emergit.  Elucet  enim  in  eo  gloriosa  Dei  paternitas,  quod  filium  suum  conditioni  nostrae  subiecit,  ut  per  ipsum  fie-