50:154
est
igitur
:
nolite
vestra
culpa
committere
ut
in
exitium
vobis
vertatur
quod
Deus
in
salutem
ordinavit.
Interea
pastores
omnes
admonet
apostolus
suo
exemplo,
qualiter
usum
suae
potestatis
moderari
debeant.
l
l
.
Quod
superest,
fratres.
Temperat
quidquid
fuit
acerbitatis
in
tota
epistola:
quia
nolebat
exasperatos
relinquere
eorum
animos,
sed
magis
placare*
Tunc
enim
prosunt
obiurgationes,
quum
veluti
melle
condiuntur,
ut
eas
auditor
placide
admittat:
siquidem
fieri
potest.
Quamquam
videtur
a
paucis
morbidis
redire
ad
totam
ecclesiam.
Itaque
eius
integritati
se
consulere
testatur
et
consolationem
optare.
Unanimes
e
s
s
e
,
et
in
pace
agere,
differunt:
quia
aliud
ex
alio
provenit.
Prius
pertinet
ad
opinionum
consensum
:
altero
benevolentia
et
animorum
coniunctio
significatur.
Et
Deus
pacis.
Hoc
addit,
quo
plus
apud
eos
valeat
exhortatio.
Simul
autem
innuit
Deum
nobis
adfuturum,
si
pacem
inter
nos
colamus,
alienos
vero
esse
ab
eo
quicunque
dissident.
Ubi
enim
discordiae
et
contentiones,
illic
diabolum
regnare
certum
est.
Porro
quae
conventio
luci
cum
tenebris
?
Deum
pacis
et
dilectionis
vocat,
qui
pacem
et
dilectionem
nobis
commendavit,
qui
eas
amat,
qui
earum
est
autor.
De
osculo
diximus
in
duas
epistolas
superiores.
13.
Gratia
Domini
Iesu.
Claudit
epistolam
precatione,
quae
tria
membra
continet,
in
quibus
salutis
nostrae
summa
consistit.
Primum
illis
optat
Christi
gratiam:
secundo
Dei
dilectionem:
tertio,
communicationem
spiritus.
Vocabulum
gratiae
non
hic
significat
gratuitum
favorem,
sed
metonymice
capitur
pro
toto
redemptionis
beneficio.
Sed
videtur
hic
ordo
inversus,
quod
posterior
nominatur
Dei
dilectio,
quae
tamen
causa
est
illius
gratiae:
ideoque
ordine
praecedit.
Respondeo,
non
adeo
accuratam
semper
esse
verborum
collocationem
in
scripturis:
tamen
hunc
quoque
ordinem
congruere
communi
docendi
formae,
quae
habetur
in
scripturis,
nos
scilicet,
quum
inimici
essemus
Deo,
reconciliatos
fuisse
per
mortem
filii
eius.
Quamquam
dupliciter
scriptura
loqui
solet.
Interdum
enim
pronuntiat
quod
iam
citavi
ex
Paulo:
inimicitias
fuisse
inter
nos
et
Deum
antequam
per
Christum
reconciliaremur.
E
converso,
audimus
quid
dicat
Iohannes
(3,
16),
Deum
ita
dilexisse
mundum,
ut
filium
suum
unigenitum
daret,
ete.
Videntur
in
speciem
contrariae
sententiae.
At
facilis
est
conciliatio:
siquidem
hinc
Deum,
inde
nos
intuemur.
Nam
Deus,
quantum
ad
se,
dilexit
ante
mundi
creationem,
neque
alia
de
causa
nos
redemit,
nisi
quia
diligebat.
Nos
autem
quum
in
nobis
nihil
cernamus
praeter
materiam
irae,
hoc
est,
peccatum,
nullam
Dei
erga
nos
dilectionem
apprehendere
possumus
absque
me-
|