1:154
[CO
1.
154]
discipulis
praecepit,
ut
suscitatum
Lazarum
fasciis
solverent
et
expedirent
(Ioan.
l
l
)
.
Hoc
primum
mentiuntur;
nusquam,
enim
legitur,
hoc
dixisse
Dominum
discipulis;
estque
multo
verisimilius,
dixisse
Iudaeis
adstantibus,
quo
citra
ullam
fraudis
suspicionem,
evidentius
fieret
miraculum,
et
maior
sua
virtus
eluceret,
quod
nullo
tactu,
sua
sola
voce,
mortuos
suscitaret.
Sic
equidem
interpretor,
Dominum,
quo
omnem
sinistram
[OS
177]
suspicionem
Iudaeis
tolleret, [p.
313]
voluisse
illos
revolvere
lapidem,
foetorem
percipere,
certa
mortis
signa
spectare,
sola
verbi
virtute
surgentem
videre,
viventem
primos
attrectare.
Sed
demus
hoc
dictum
discipulis:
quid
tum
obtinebunt?
Dominum
dedisse
apostolis
solvendi
potestatem.
Quanto
aptius
et
magis
dextre
haec
allegorice
tractari
poterunt?
Si
dicamus:
hoc
symbolo
Dominum
voluisse
fideles
suos
instituere,
ut
solverent
a
se
suscitatos,
hoc
est,
ne
in
memoriam
peccata
revocarent,
quae
ipse
oblitus
esset;
ne,
ceu
peccatores,
damnarent,
quos
ipse
absolvisset;
ne
adhuc
exprobrarent,
quae
ipse
condonasset;
ne
ubi
misericors
ipse
esset
et
ad
parcendum
facilis,
ipsi
ad
puniendum
severi
et
morosi
essent.
Eant
nunc
et
allegorias
suas
ventilent.
Iam
propius
manus
conserunt,
dum
apertis,
ut
sibi
videntur,
sententiis
pugnant.
Qui
ad
Ioannis
baptismum
veniebant,
confitebantur
peccata
sua
(Matth.
3),
et
Iacobus
iubet,
ut
alter
alteri
peccata
confiteamur
(Iac.
ult.).
Nihil
mirum,
si
confitebantur
peccata
sua,
qui
volebant
baptisari.
Dictum
enim
antea
est,
Ioannem
praedicasse
baptismum
poenitentiae,
baptisasse
aqua
in
poenitentiam.
Quos
igitur
baptisasset,
nisi
qui
se
peccatores
confessi
essent?
Baptismus
symbolum
est
remissionis
peccatorum,
et
qui
ad
hoc
symbolum
admitterentur,
nisi
peccatores
et
qui
se
tales
agnoscunt? [p.
314]
Confitebantur
itaque
peccata
sua,
ut
baptisarentur.
Nec
sine
causa
praecipit
Iacobus,
ut
alter
alteri
confiteamur;
verum
si
animadverterent
quod
proxime
sequitur,
intelligerent
parum
etiam
hoc
sibi
suffragari.
Confitemini,
inquit,
alter
alteri
peccata
vestra
et
orate
pro
invicem.
Mutuam
confessionem
et
mutuam
orationem
simul
iungit.
Si
solis
sacrificulis
confitendum
est,
ergo
et
pro
illis
solis
orandum.
Quid
quod
sequeretur
ex
verbis
Iacobi,
solos
sacrificulos
confiteri
posse?
Siquidem
dum
vult
ut
mutuo
confiteamur,
eos
solos
alloquitur,
qui
aliorum
confessionem
audire
possint;
ἀλλήόις,
mutuo,
vicissim;
aut,
si
malunt,
reciproce.
Facessant
igitur
hoc
genus
nugamenta
et
ipsam
apostoli
mentem
accipiamus,
quae
simplex
est
et
aperta:
nempe,
ut
nostras
infirmitates
vicissim
alter
in
alterius
sinum
deponamus,
mutuum
consilium,
mutuam
compassionem,
mutuam
inter
nos
consolationem
accepturi.
Deinde,
ut
fraternae
infirmitatis
mutuo
conscii,
pro
illis
ad
Dominum
oremus.
Quid
|