9:153  153  AD  WESTPHALUM.  154  osa  Westphali  caecitas,  qui  colorem  suae  dortrinae  inducit  ex  suffragiis,  quae  tenebras  potius  soli  obducerent?  Quando  vero  foetidam  porcorum  haram  sibi  pro  schola  delegit,  siliquis  se  oblectet  quibus  dignus  est.  Tantum  meminerint  lectores,  pudendae  inopiae  testimonium  esse,  quod  ex  intima  faece  papatus  iudices  nobis  ferre  cogitur.  De  Ephesino  concilio  responsio  non  admodum  est  difficilis.  Verbum  ex  eius  decretis  proferat  Westphalus,  quod  nobis  vel  minimum  adversetur:  obliquas  autem  calumnias  quas  in  nos  futiliter  iactat,  inde  carpere  desinat.  Confessio  quae  illic  inseritur,  probe  et  qua  decet  aequitate  expensa,  nos  adeo  nihil  gravat,  ut  potius  detegat  Westphali  indomabilem  pervicaciam,  qui  pro  maligno  suo  ingenio  dissidia  ex  nihilo  fabricat.  Caeterum,  quia  prophetas  audiri  iubet  Paulus  quicunque  dono  spiritus  praediti  sunt,  et  patienter  examinari  [pag.  37]  quidquid  protulerit  quisque  in  medium  (1  Cor.  14,  29),  ut  hoc  nobis  testimonium  extorqueat,  primo  spoliat  nos  omnibus  spiritus  donis:  deinde  ad  Saxonicos  doctores  restringit  libertatem  illam,  quam  Paulus  prophetis  vendicat.  Hic  quia  lectoribus  promptum  erit,  vel  pauxillum  in  scriptura  exercitatis,  hominis  vesaniam  coarguere,  mihi  eam  contemnere  liberum  sit.  Westphalus  scilicet,  cuius  opera  ne  unius  quidem  literulae  apex  unquam  rite  illustratus  fuit,  censebitur  propheta:  nobis  quorum  labores  saltem  fructuosos  ecclesiae  esse  satis  notum  est,  in  ultimis  subselliis  haerere  non  licebit.  Sane  si  fides  ac  religio  in  scripturae  interpretatione,  si  eruditio  ac  iudicium,  si  dexteritas  hominem  divinitus  vocatum  ostendunt,  unciam  prophetici  muneris  ne  arroget  sibi  Westphalus,  quin  simul  melioribus  totam  libram  concedat.  Nam  quod  in  ruinam  non  in  aedificationem  nos  loqui  contendit,  an  ita  sit,  penes  [pag.  38]  idoneos  esto  iudicium.  Tam  dextre  et  feliciter  praefatus,  Augustinum  in  partes  suas  trahere  incipit.  Et  quo  securius  ac  magis  impune  obtrudat  sua  mendacia,  plenis  buccis  se  antiquarium  1)  esse  praedicat.  Certe  imperiti  vel  minus  cauti  lectores  putarent  eum  non  modo  memoriter  tenere  quidquid  scripsit  Augustinus,  sed  longo  et  familiari  usu  propemodum  imbibisse  illius  mentem  omnesque  reconditos  sensus.  Nam  contemptim  pronunciat  plerosque  nostrum  vel  nunquam  vidisse  libros  Augustini,  vel  leviter  tantum,  vel  a  longe,  ut  ipse  dicit,2)  inspexisse.  Iam  non  est  quod  de  illata  sibi  contumelia  dolenter  queratur,  quod  hominem  indoctum  suo  nomine  vocare  ausus  fueram,  quum  suspicionem  hanc  pulchre  nunc  absterserit:  nam  quis  indoctum  putare  audeat,  cui  tota  Augu-  1)  qu'il  suit  l'anciennete  et  y  est  adonne.  2)  ou  a  longe  comme  il  dit  dans  son  latin,  c'est  a  dire  de  loin  (vide  Collecianea  A.  8.)