52:153
153
CAPUT
II.
154
repugnant,
sed
ita
implere
patrum
mensuram,
quemadmodum
Christus
loquitur
(Matth.
23,
32).
16.
Qui
obsistunt
ne
gentibus
loquamur.
Non
abs
re
(ut
dictum
est)
tam
prolixe
immoratur
in
exagitanda
Iudaeorum
malitia.
Nam
quum
ubique
furiose
evangelio
se
opponerent,
ingens
inde
scandalum
oriebatur
:
praesertim
quum
evangelium
clamarent
profanari
a
Paulo,
dum
illud
gentibus
vulgabat.
Hac
calumnia
scindebant
ecclesias,
spem
salutis
eripiebant
gentibus,
et
evangelio
viam
obstruebant.
Hoc
ergo
crimine
eos
gravat
Paulus,
quod
invideant
gentibus
salutem:
sed
addit,
hoc
fieri
ut
compleantur
eorum
peccata,
ut
illis
omnem
pietatis
opinionem
adimat.
Quemadmodum
ubi
prius
dicebat,
non
placere
Deo
:
hoc
volebat
indignos
esse
quorum
ratio
inter
Dei
cultores
haberetur.
Loquutio
tamen
notanda
est,
quod
qui
male
agendo
pergunt,
mensuram
hoc
modo
iudicii
sui
implent,
donec
ad
cumulum
perveniant.
Haec
causa
est
cur
saepe
differatur
impiorum
poena:
quia
nondum
maturae
sunt
(ut
ita
dicam)
eorum
impietates.
Hinc
monemur,
sedulo
cavendum
esse
ne,
si
peccata
subinde
peccatis
addamus,
quemadmodum
passim
fieri
solet,
cumulus
tandem
usque
in
coelum
conscendat.
Pervenit
enim.
Significat
prorsus
esse
desperatos,
quia
vasa
sint
irae
Domini,
perinde
enim
hoc
valet
ac
si
diceretur,
urget
eos
ac
persequitur
iusta
Dei
ultio,
neque
desinet
usque
dum
pereant:
quod
in
omnes
reprobos
competit,
qui
in
mortem,
cui
destinati
sunt,
praecipites
ruunt.
Hoc
autem
sic
de
universo
gentis
corpore
pronuntiat
apostolus,
ut
tamen
electis
spem
non
praecidat.
Nam
quia
maior
pars
resistebat
Christo,
generaliter
quidem
de
tota
gente
loquitur.
Sed
tenenda
est
illa
exceptio
quam
ipse
ponit
ad
Romanos
capite
l
l
,
5,
quod
semper
Dominus
residuum
aliquod
habebit
semen.
Tenendum
semper
est
Pauli
consilium,
fugiendam
sedulo
esse
fidelibus
eorum
societatem
quos
iusta
Dei
vindicta
persequitur,
donec
in
caeca
sua
obstinatione
pereant.
Ira
sine
adiecto
Dei
iudicium
significat,
sicut
ad
Romanos
capite
4,
15,
Lex
iram
operatur.
Item
12,
19)
Date
locum
irae.
17.
Nos
vero,
fratres,
orbati
vobis
ad
tempus
horae
adspectu,
non
corde,
abundantius
studuimus
faciem
vestram
videre
in
multo
desiderio.
18.
Itaque
voluimus
venire
ad
vos,
ego
quidem
Paulus,
et
semel
et
bis,
et
obstitit
nobis
Satan.
19.
Quae
enim
nostra
spes,
vel
gaudium,
vel
corona
gloriationis?
annon
etiam
vos
coram
Domino
nostro
Iesu
Christo
in
eius
adventu?
20.
Vos
enim
estis
gloria
nostra
et
gaudium.
17.
Nos
vero.
Opportune
haec
excusatio
addita
est,
ne
se
a
Paulo
desertos
esse
putarent
Thessa-
|