9:152
profligandos
[pag.
33]
esse
contendit.
Audiri
si
postulent,
negat
eorum
importunitati
morem
esse
gerendum:
quia
plus
satis
iam
convicti
sint.
Nisi
causae
suae
diffideret,
nonne
vel
invitum
cogeret
ad
disceptationem
aliquis
pudor?
Quantumvis
enim
speciosum
esse
praetextum
existimet,
nos
esse
convictos:
miserae
tamen
ac
sordidae
est
timiditatis,
nullam
cognitionem
admittere.
Sed
unde
tandem
convictos
esse
probat?
Multarum,
inquit,
ecclesiarum
consensus
ad
damnationem
sufficere
debet.
Cur
ergo
vicissim
nostrarum
ecclesiarum
iudicio,
a
quibus
damnatur,
non
acquiescit?
nisi
forte
quia
propinquus
est
mari
glaciali,
dum
litus
aspicit,
orbem
terrarum
eodem
spatio
metitur,
ut
ecclesias
omnes,
quaquaversum
dispersae
sunt,
pro
nihilo
ducat.
Discat
ergo,
nisi
velit
ridiculum
se
facere,
locum
aliquem
dare
non
poenitendis
ecclesiis,
quarum
suffragiis
probatur
nostra
doctrina.
Addit
Schmalcaldiae
habitam
fuisse
synodum,
in
[pag.
34]
qua
sumus
damnati.
Quid
Schmalcaldiae
agitatum
fuerit
non
disputo:
neque
etiam
Westphalum
scire
arbitror:
nisi
quod
certum
est,
habitum
illic
fuisse
conventum
a
principibus,
ut
foedus
inter
se
inirent,
nec
aliud
de
religione
interpositum
fuisse
decretum,
nisi
ut
se
obstringerent
ad
mutuam
defensionem
quicunque
tunc
fidem
Augustanae
confessionis
profitebantur.
Interfuerunt
pauci
homines
docti,
e
quorum
numero
unus
erat
Bucerus,
quem
etiam
mortuum
Westphalus
in
partes
nostras
ablegat.
Si
praecipua
in
illis
fuit
autoritas,
ut
praedicat
Westphalus,
certe
qui
noster
fuit
usque
ad
mortem,
censuram
in
nos
non
strinxit.
Superstes
est
Melancthon,
nemini
secundus,
qui
se
tam
gravem
in
nos
tulisse
sententiam
non
fatebitur.
Nec
furioso
suo
tumultu
efficiet
Westphalus,
ut
tam
duriter
ecclesia
Wittebergensis
de
nobis
pronunciet.
Interea
miror
synodum
Marpurgensem
praeteriri,
in
qua
Lutherus
et
pars
adrersa
nostros
[pag.
35]
pro
fratribus
agnoscere
non
dubitarunt,
quum
tamen
nondum
tam
dilucida
et
plena
huius
controversiae
explicatio,
sicuti
hodie,
constaret.
Quum
hoc
noverit
Westphalus,
et
dissimulet,
quid
apud
prudentes
et
sanos
lectores
proficiet,
fictitias
synodos
crepando?
Sed
longe
altius
hominem
praecipitat
desperata
impudentia,
quum
Nicolaum,
et
Gregorium
septimum
patronos
sibi
accersere
non
pudet.
Qua
in
parte
etiamsi
verbum
nullum
fecero,
minime
vereor
quin
detestabilis
bonis
omnibus
futura
sit
caeca
eius
rabies.
Mihi
vero
adeo
molestum
non
est
in
concilio
Romano,
cui
praefuit
Nicolaus
secundus,
et
Vercellensi,
quod
auspiciis
Gregorii
septimi
coactum
est,
damnatam
fuisse
quam
sequor
doctrinam,
ut
mihi
eo
nomine
plurimum
gratuler,
quod
manifestis
Dei
hostibus
et
antichristis
semper
exosam
fuisse
video.
Certe
eorum
approbatio
suspectam
quodammodo
ipsam
mihi
redderet,
[pag.
36]
Cui
vero
horrorem
non
incutiat
prodigi-
|