52:152
planandum
valebat,
inserere
non
dubitavi.
Male
Erasmus,
qui
vertit
sermonem
auditus
Dei:
ac
si
Deum
intelligeret
Paulus
patefactum.
Postea
mutavit,
sermonem
quo
Deum
discebatis.
Non
enim
ab
eo
animadversa
fuit
hebraica
phrasis.
14.
Vos
enim
imitatores.
Si
hoc
ad
proximam
clausulam
restringere
libeat,
sensus
erit,
quod
virtus
Dei
vel
sermonis
eius
in
eorum
tolerantia
se
proferat,
dum
magno
et
infracto
animo
persequutione
sustinent.
Ego
tamen
ad
totam
superiorem
sententiam
extendere
malo.
Confirmat
enim
quod
dixit,
Thessalonicenses
serio
evangelium
tanquam
a
Deo
sibi
oblatum
fuisse
amplexos:
quia
fortiter
sustineant
contrarios
Satanae
insultus,
nec
recusent
pati
potius
quam
ab
eius
obedientia
discedant.
Et
certe
hoc
non
leve
est
fidei
examen,
quum
Satan
omnia
machinando
nihil
proficit,
ut
nos
a
Dei
timore
dimoveat.
Interea
periculosae
tentationi
prudenter
occurrit,
quae
illos
percellere
vel
turbare
poterat:
nam
ab
ea
gente
graves
molestias
sustinebant,
quae
sola
in
mundo
Dei
nomine
gloriabatur.
Poterat,
inquam,
illis
hoc
venire
in
mentem,
Si
haec
vera
est
religio,
cur
eam
tam
infestis
animis
oppugnant
Iudaei,
qui
sunt
sacer
Dei
populus?
Ut
hoc
offendiculum
tollat,
primum
admonet,
hoc
eos
commune
habere
cum
primis
ecclesiis
quae
in
Iudaea
erant:
postea
Iudaeos
dicit
obstinatos
esse
Dei
et
omnis
sanae
doctrinae
hostes.
Tametsi
enim
quum
dicit
ipsos
esse
passos
a
suis
t
r
i
b
u
l
i
b
u
s
,
id
de
aliis
quam
de
Iudaeis
exponi
potest,
certe
non
ad
solos
Iudaeos
debet
restringi:
quia
tamen
longius
in
describenda
eorum
pervicacia
et
impietate
insistit,
apparet
eosdem
notari
statim
ab
initio.
Credibile
est
aliquos
ex
ea
gente
ad
Christum
fuisse
Thessalonicae
conversos.
Atqui
ex
historia
Actorum
patet,
illic
non
minus
quam
in
Iudaea
persequutores
evangelii
Iudaeos
fuisse.
Ergo
hoc
promiscue
tam
de
Iudaeis
quam
de
gentibus
dictum
accipio
:
quia
utrique
a
suis
tribulibus
magna
certamina
et
atroces
impetus
sustinebant.
15.
Qui
Dominum
Iesum.
Quia
populus
ille
tot
Dei
beneficiis
ornatus
fuerat,
propter
veterem
patrum
gloriam
autoritate
pollebat
apud
multos
nomen
ipsum.
Ne
cui
ergo
oculos
hic
fucus
perstringat,
ita
spoliat
Iudaeos
omni
honore,
ut
nihil
illis
relinquat
praeter
odium
et
extremam
infamiam.
En,
inquit,
virtutes
quibus
laudem
apud
bonos
et
pios
merentur,
prophetas
suos
et
tandem
filium
Dei
occiderunt,
me
eius
servum
persequuti
sunt,
bellum
cum
Deo
gerunt,
cuncti
mundo
sunt
exosi,
sunt
inimici
salutis
gentium:
denique
sunt
devoti
aeterno
exitio.
Quaeritur
cur
Christum
et
prophetas
ab
iisdem
occisos
fuisse
dicat.
Respondeo,
ad
totum
corpus
hoc
pertinere:
significat
enim
Paulus
non
esse
novum
aut
insolens,
quod
Deo
|