55:151
151
EPIST.
AD
HEBRAEOS
152
obsignatae
ac
ratae
sunt
omnes
salutis
promissiones.
Neque
tamen
id
obstat
quominus
fides
Deum
respiciat,
ac
reverenter
excipiat
quidquid
ipse
loquitur.
Aut
si
brevius
habere
mavis,
proprium
fidei
est
loquentem
audire
Deum,
et
quidquid
ex
sacro
eius
ore
prodit,
sine
dubitatione
amplecti.
Ita
fides
praeceptis
ac
minis,
non
secus
ac
gratuitis
promissionibus,
subiicitur.
Sed
quia
nemo
unquam
ut
decet,
ac
quantum
satis
est,
Dei
praeceptis
ad
parendum
afficitur,
nec
minis
commovetur
ad
deprecandam
eius
iram,
nisi
qui
gratiae
promissiones
iam
apprehendit,
ut
illum
benevolum
patrem
agnoscat
salutisque
autorem:
ideo
a
praecipua
parte
evangelium
per
synecdochen
vocatur
verbum
fidei:
et
relatio
inter
hanc
et
illud
mutua
statuitur.
Fides
tamen
utcunque
recta
in
Dei
promissiones
se
conferat,
ad
minas
nihil
omnius
intenta
est
quatenus
nos
ad
Dei
timorem
ac
obsequium
erudiri
necesse
est.
Apparavit
arcam.
Hic
obedientia
notatur
quae
ex
fide
manavit,
tanquam
ex
fonte
aqua.
Longum
erat
et
laboriosum
opus
structura
arcae:
quotidianis
impiorum
ludibriis
impediri,
adeoque
millies
abrumpi
poterat:
nec
dubium
quin
undique
sancto
viro
insultaverint.
Quod
ergo
protervos
eorum
insultus
infracto
animo
sustinuit,
in
eo
prodidit
non
vulgare
obsequendi
studium.
Sed
unde
id
quod
tam
constanter
obedivit
Deo,
nisi
quod
in
promissione,
quae
spem
illi
salutis
dabat,
prius
acquievit,
et
in
hac
fiducia
perstitit
usque
ad
extremum?
Neque
enim
ad
subeundas
sponte
tot
molestias
fuisset
animatus,
nec
tot
obstaculis
vincendis
par
fuisset,
nec
tamdiu
firmus
stetisset
in
suo
instituto,
nisi
praeunte
fiducia.
Sola
igitur
fides
obedientiae
magistra
est.
Unde
exadverso
colligere
licet,
incredulitatem
nobis
obstare
quominus
Deo
pareamus.
Atque
hodie
horrendum
in
modum
hac
in
parte
se
prodit
mundi
incredulitas,
quod
tam
pauci
Deo
sint
obsequentes.
Per
quam
damnavit
mundum.
Durum
esset
ad
Noe
salutem
referre
quod
mundum
damnaverit:
de
fide
intelligi
contextus
vix
patitur.
Ergo
de
arca
intelligamus.
Duplici
autem
nomine
dicitur
mundum
per
arcam
damnasse.
Nam
quod
in
ea
construenda
tamdiu
occupatus
fuit,
id
excusationem
reprobis
abstulit:
et
eventus,
qui
sequutus
est,
iustum
mundi
exitium
comprobavit.
Cur
enim
arca
salutis
custodia
fuit
uni
familiae,
nisi
quod
viro
iusto
parcit
ira
Domini,
ne
una
cum
impiis
pereat?
Ergo
nisi
reliquus
super
f
uisse
t,
non
tam
conspicua
esset
mundi
damnatio.
Quod
ergo
Dei
mandato
obtemperat
Noe,
mundi
contumaciam
suo
exemplo
damnat:
quod
mirabiliter
eripitur
ex
media
morte,
id
documento
est,
iuste
perire
totum
mundum,
quem
proculdubio
servaret
Deus,
nisi
indignus
esset
salute.
Quae
secundum
fidem
est,
iustitiae.
Hoc
ulti-
|