52:151  151  EPIST.  PAULI  AD  THESSALONICENSES  I  152  14.  Vos  enim  imitatores  facti  estis,  fratres,  ecclesiarum  Dei  quae  sunt  in  Iudaea  in  Christo  Iesu:  quia  eadem  passi  estis  et  vos  a  propriis  tribulibus  quemadmodum  et  ipsi  a  Iudaeis,  15.  qui  Dominum  Iesum  occiderunt,  et  proprios  prophetas,  et  nos  persequuti  sunt,  et  Deo  non  placent,  et  cunctis  hominibus  adversi  sunt:  16.  qui  obsistunt  ne  gentibus  loquamur  ut  salvae  fiant,  ut  compleantur  eorum  peccata  semper.  Pervenit  enim  in  eos  ira  usque  in  finem.  13.  Quapropter  nos.  Postquam  de  suo  ministerio  loquutus  est,  rursum  ad  Thessalonicenses  se  convertit:  ut  semper  mutuam  illam  harmoniam,  cuius  ante  meminit,  commendet.  Dicit  ergo  se  g  r  a  t  i  a  s  Deo  agere,  quod  sermonem  ex  ore  suo  auditum  amplexi  sint  tanquam  sermonem  Dei,  ut  vere  erat.  Significat  autem  his  verbis,  reverenter,  et  qua  decet  obedientia,  fuisse  ab  illis  exceptum.  Fieri  enim  non  potest  simul  ac  invaluit  haec  persuasio,  quin  obsequendi  religio  animos  nostros  subeat.  Quis  enim  non  horreat  Deo  reluctari?  quis  non  etiam  Dei  contemptum  detestetur?  Quod  ergo  tam  contemptui  apud  plerosque  habetur  verbum  Dei,  ut  nullo  fere  in  pretio  sit,  quod  multi  nullo  timore  tanguntur,  inde  contingit  quia  sibi  cum  Deo  negotium  esse  non  reputant  Proinde  ex  hoc  loco  discimus  qualis  evangelio  habenda  sit  fides:  nempe  quae  ab  hominum  autoritate  non  pendeat,  sed  certae  et  cognitae  Dei  veritati  innixa,  supra  mundum  se  attollat.  Denique  tantum  ab  opinione  distet,  quantum  coelum  a  terra.  Secundo,  quae  reverentiam,  timorem  et  obedientiam  ex  se  generet:  quia  homines  divinae  maiestatis  sensu  tacti  nunquam  sibi  cum  ea  ludere  permittent.  Vicissim  admonentur  doctores,  ne  quid  nisi  purum  Dei  sermonem  proferre  audeant:  nam  si  hoc  licitum  Paulo  non  fuit,  nemini  hodie  erit.  Probat  autem  ab  effectu,  fuisse  Dei  sermonem  quem  tradiderat:  quia  fructum  illum  coelestis  doctrinae  protulerat,  quem  prophetae  commendant  in  renovanda  eorum  vita:  nam  hominum  doctrina  nihil  tale  posset.  Relativum  nomen  tam  Deo  quam  sermoni  eius  aptari  potest.  Sed  utrumvis  eligas,  eodem  redibit  sensus:  nam  quum  in  se  Thessalonicenses  divinam  vim  sentirent,  quae  ex  fide  manabat,  statuere  poterant  non  evanidum  fuisse  humanae  vocis  sonitum,  quem  perceperant,  sed  vivam  et  efficacem  doctrinam  Dei.  Quod  ad  verba  spectat,  sermo  praedicationis  Dei  nihil  aliud  est  quam  sermo  Dei  praedicatus  ab  homine,  ut  reddidi.  Voluit  enim  Paulus  nominatim  exprimere  contemptibilem  apud  eos  non  fuisse  doctrinam,  licet  ab  ore  mortalis  hominis  prodiret,  quod  eius  autorem  agnoscerent  Deum.  Laudat  igitur  Thessalonicenses,  quod  non  substiterint  in  respectu  ministri,  sed  oculos  ad  Deum  sustulerint,  ut  eius  sermonem  reciperent.  Quare  particulam  ut,  quae  ad  sensum  ex-