55:150  7.  Fide  Noe,  divinitus  admonitus  de  iis  quae  nondum  videbantur,  ventus  apparavit  arcam  in  salutem  domus  suae:  per  quam  condemnavit  mundumt  et  eius  {quae  secundum  fidem  est)  iustitiae  factus  est  haeres.  7.  Fide  Noe.  Hoc  admirabile  virtutis  exemplum  fuit,  quod  quum  totus  mundus  impunitatem  sibi  promittens,  secure  et  licenter  delitiis  indulgeret:  solus  Noe  vindictam  Dei,  quae  diu  tamen  adhuc  differenda  erat,  sibi  ante  oculos  proposuit:  quod  centum  et  viginti  annos  misere  se  fatigavit  in  construenda  arca:  quod  inter  tot  impiorum  subsannationes  stetit  infractus:  quod  in  totius  mundi  interitu  se  salvum  fore  non  dubitavit,  imo  sibi  vitam  statuit  in  sepulcro,  hoc  est  in  arca  ipsa.  Rem  breviter  attingo:  circumstantias  per  se  quisque  expendere  melius  potest.  Huius  tam  praeclarae  virtutis  laudem  apostolus  fidei  assignat.  Hactenus  disseruit  de  patrum  fide  qui  sub  prima  mundi  aetate  vixerunt:  haec  vero  quaedam  palingenesia  fuit,  dum  Noe  cum  sua  familia  emersit  ex  diluvio.  Hinc  conficitur,  omnibus  saeculis  non  aliter  homines  probatos  fuisse  Deo,  nec  quidquam  laude  dignum  edidisse  quam  per  fidem.  Nunc  videamus  quid  in  Noe  considerandum  proponat:  nempe  quod  de  futuris,  necdum  manifestis  rebus  admonitus  timuit:  deinde  quod  construxit  arcam  :  tertio  quod  mundum  ea  structura  condemnavit  :  quarto  quod  iustitiae,  quae  secundum  fidem  est,  suerit  haeres.  Quod  ordine  primum  posui,  fidei  vim  maxime  exprimit.  Semper  enim  ad  principium  illud  nos  revocat,  quod  fides  evidentia  sit  rerum  non  apparentium.  Et  certe  proprium  eius  est,  quae  latent,  atque  a  sensibus  nostris  remota  sunt,  in  verbo  Dei  intueri.  Quum  ante  vero  diluvium  post  centum  et  viginti  annos  futurum  denuntiaretur,  primum  temporis  longitudo  poterat  metum  demere  :  deinde  res  erat  incredibilis  :  impios  interea  cernebat  secure  delitiari:  denique  terribilis  ille  diluvii  nuntius  inane  terriculamentum  videri  poterat.  Atqui  tantum  defert  Noe  Dei  verbo,  ut  oculos  a  praesenti  rerum  adspectu  advertens,  interitum,  quem  Deus  minatur,  quasi  praesentem  timeat.  Fides  ergo,  quam  habet  verbo  Dei,  ipsum  ad  Dei  obedientiam  format:  cuius  postea  documentum  praebet  in  fabricanda  arca.  Sed  hic  obiicitur  quaestio,  cur  fidem  timoris  causam  faciat  apostolus,  quum  gratiae  promissiones  potius  quam  minas  respiciat.  Qua  ratione  Paulus  evangelium,  quo  iustitia  Dei  nobis  offertur  in  salutem,  verbum  fidei  nuncupat  (Rom.  10,  8).  Improprie  ergo  dictum  hoc  videtur,  quod  Noe  inductus  fide  fuerit  ad  timendum.  Respondeo,  proprio  quidem  ex  promissionibus  fidem  nasci,  in  illis  esse  fundatam,  in  illas  collimare.  Ideo  dicimus  Christum  esse  verum  fidei  scopum,  in  quo  nobis  propitius  est  pater  coelestis,  et  in  quo  IO��