49:15
15
EPIST.
PAULI
AD
ROMANOS
m
tur
sollicitudo,
illud
desiderium
certa
sunt
dilectionis
signa:
quia
nisi
ab
eo
oriantur,
esse
nunquam
possunt.
Quoniam1)
autem
expedire
noverat
ad
stabiliendam
praedicationi
suae
fidem,
Romanos
de
sua
sinceritate
bene
esse
persuasos:
iuramentum
adhibuit,
necessarium
remedium
quoties
oratio,
quam
firmam
ac
indubitatam
esse
operae
pretium
est,
incertitudine
vacillat.
Nam
si
iuramentum
nihil
aliud
est
quam
Dei
attestatio
ad
sermonis
nostri
confirmationem,
stultissime
quis
infitietur
iurasse
apostolum.
Neque
tamen
Christi
interdictum
transgressus
est.
Unde
constat
non
fuisse
Christi
consilium
(ut
superstitiosuli
Anabaptistae
somniant)
abolere
in
totum
iuramenta,
sed
potius
ad
veram
legis
observationem
revocare.
Lex
autem
permisso
iuramento
periurium
modo
et
supervacuum
iusiurandum
damnat.
Ergo
si
volumus
rite
iurare,
iusiurandi
sobrietatem
ac
religionem,
quae
in
apostolis
apparet,
imitemur.
Quo
autem
formulam
istam
intelligas,
scito
Deum
ita
appellari
testem,
ut
simul
ultor
advocetur,
si
fallimus.
Quod
alibi
Paulus
exprimit
his
verbis:
Testis
mihi
Deus
in
animam
meam
(2.
Cor.
1,
23).
Quem
colo
in
spiritu
meo.
Quia
profanis
hominibus,
qui
Deo
illudunt,
eius
nomen
non
minus
secure
quam
temere
obtendere
moris
est,
hic
suam
pietatem
commendat
Paulus
ut
fidem
sibi
conciliet.
Nam
apud
quos
viget
Dei
timor
et
reverentia,
hi
falso
iurare
horrebunt
Porro
spiritum
suum
opponit
externae
larvae.
Nam
quia
multi
se
falso
venditant
pro
Dei
cultoribus,
et
tales
in
speciem
apparent,
testatur
se
ex
animo
Deum
colere.
Forte
etiam
ad
veteres
caeremonias
respexit,
quibus
solis
Dei
cultum
aestimabant
Iudaei.
Significat
ergo,
etiamsi
exercitium
illud
non
habeat,
se
nihilominus
integrum
esse
Dei
cultorem:
sicut
ad
Philip.
3,
3:
Nos
sumus
vera
circumcisio
qui
spiritu
Deo
servimus,
et
non
gloriamur
in
carne.
Itaque
se
gloriatur
Deum
colere
sincera
animi
pietate,
quae
vera
est
religio
cultusque
legitimus.
Referebat
autem
{ut
nuper
dixi),
quo
maiorem
haberet
certitudinem
iusiurandum,
ut
Paulus
suam
in
Deum
religionem
testaretur.
Impiis
enim
periurium
lusus
est,
quod
pii
gravius
mille
mortibus
exhorrent.
Fieri
enim
nequit
quin
ubi
est
serius
Dei
timor,
talis
quoque
sit
nominis
eius
reverentia.
Ergo
perinde
est
ac
si
diceret
Paulus,
scire
se
quanta
sit
iurisiurandi
sanctitas
et
religio,
nec
se
temere,
ut
profani
homines
solent,
Deum
advocare
testem.
Atque
ita
suo
exemplo
docet,
quoties
iuramus,
talem
pietatis
significationem
dandam
a
nobis
esse,
ut
Dei
nomen,
quod
dictis
nostris
interponimus,
suum
pondus
habeat.
Deinde
a
signo
probat,
quomodo
Deum
non
ficte
colat,
nempe
ministerio
suo.
Erat
enim
amplissimum
*)
Quando.
|