47:15
15
IN
EVANGELIUM
IOANNIS
16
gelistae
mentem.
Neque
enim
perpetuam
mansionem
hic
Christo
in
nobis
assignat,
sed
dicit
ad
tempus
(instar
hospitis)
versatum
esse.
Verbum
enim
quo
utitur
eaxifjvwaev
a
tabernaculis
deductum
est.
Nihil
ergo
significat
aliud
quam
Christum
in
terris
defunctum
esse
munere
sibi
iniuncto:
vel
non
tantum
momento
uno
apparuisse,
sed
versatum
esse
inter
homines,
donec
officii
sui
cursum
absolveret.
In
nobis.
Caeterum
dubium
est
loquaturne
in
genere
de
hominibus,
an
de
se
tantum,
et
reliquis
discipulis,
qui
testes
oculati
fuerunt
eius
quod
dicit.
Ego
hoc
secundum
magis
probo:
statim
enim
subiicit,
Et
conspeximus
gloriam
eius.
Tametsi
enim
ab
omnibus
conspici
potuit
Christi
gloria,
tamen
maximae
parti
propter
caecitatem
incognita
fuit.
Pauci
tantum,
quibus
oculos
spiritus
sanctus
aperuit,
hanc
gloriae
manifestationem
viderunt.
Summa
est,
Christum
ita
cognitum
fuisse
hominem,
ut
aliquid
longe
maius
et
excellentius
in
se
conspiciendum
praebuerit.
Unde
sequitur,
Dei
maiestatem
non
fuisse
exinanitam,
quamvis
carne
circumdata
esset:
latuit
quidem
sub
carnis
humilitate,
sed
ita
tamen
ut
fulgorem
suum
emitteret.
Tanquam
non
est
improprietatis
nota
hoc
loco,
sed
potius
veram
et
solidam
approbationem
designat.
Sicuti
quum
Paulus
dicit,
Tanquam
filii
lucis
ambulate
(Eph.
5,
8),
vult
nos
vere
operibus
testari
hoc
ipsum,
quod
simus
filii
lucis.
Intelligit
ergo
evangelista
conspectam
fuisse
in
Christo
gloriam
quae
filio
Dei
congrueret
certumque
esset
divinitatis
testimonium.
Unigenitum
vocat,
quia
unicus
est
natura
filius:
ac
si
eum
supra
homines
et
angelos
locaret,
atque
illi
uni
assereret
quod
in
creaturam
nullam
competit.
Plenus
gratiae.
Proximae
sententiae
confirmatio
est.
Aliis
quidem
in
rebus
apparuit
Christi
maiestas,
sed
hoc
prae
aliis
specimen
elegit
evangelista,
ut
nos
in
practica
magis
quam
speculativa
eius
notitia
exerceat.
Quod
diligenter
notandum
est.
Certe
quum
Christus
sicco
pede
super
aquas
incederet,
quum
fugaret
daemones,
et
aliis
miraculis
exsereret
suam
potentiam,
unigenitus
Dei
filius
cognosci
potuit:
sed
partem
approbationis
evangelista
in
medium
adducit,
ex
qua
suavem
fructum
percipit
fides,
quia
scilicet
inexhaustum
gratiae
et
veritatis
fontem
Christus
re
ipsa
se
esse
testatus
sit.
Dicitur
etiam
Stephanus
fuisse
plenus
gratia,
sed
alio
sensu
(Act.
6,
8).
Plenitudo
enim
gratiae
in
Christo,
fons
ille
est
unde
nos
omnes
haurire
oportet:
sicuti
fusius
paulo
post
dicendum
erit.
Posset
hoc
per
hypallagen
exponi
pro
veraci
gratia:
vel
exegetice
hoc
modo,
plenum
fuisse
gratia,
quae
est
veritas
aut
perfectio:
sed
quia
iterum
statim
repetet
eandem
loquendi
formam,
utroque
loco
eundem
esse
sensum
arbitror.
Gratiam
hanc
et
veritatem
postea
legi
opponet
:
ergo
simpliciter
interpretor,
Christum
apostolis
inde
agnitum
fuisse
pro
filio
Dei,
quod
|