41:15
15
PRAELECTIONES
16
studuerint
exacerbare
regis
animum
hac
circumstantia,
quum
dicunt
esse
unum
ex
captivis
Iam
oratio
eorum
minime
simplex
est,
sed
conantur
modis
omnibus
pungere
regem,
et
accendere
eius
iracundiam
contra
Danielem.
Non
adiecit
mentem
ad
te
rex,
hoc
est,
non
reputavit
quisnam
tu
esses:
ita
ab
ipso
spreta
fuit
tua
maiestas:
deinde,
ad
edictum
quod
tu
obsignasti.
Haec
est
alia
amplificatio.
Non
apposuit
igitur
Daniel
mentem
neque
ad
te,
neque
ad
edictum:
et
tu
hoc
feres?
Tandem
factum
ipsum
recitant,
nempe
quod
tribus
vicibus
quotidie
precetur.
Fuisset
illa
simplex
narratio:
Daniel
non
obedivit
mandato
tuo,
quia
precatur
Deum
suum.
Sed,
ut
iam
dixi,
crimen
exaggerant,
quum
accusant
Danielem
superbiae,
et
contemptus,
et
contumaciae.
Videmus
ergo
quibus
artificiis
oppressus
fuerit
Daniel
a
suis
malevolis.
Nunc
sequitur,
14.
Tunc
rex,
postquam
sermonem
audivit,
valde
tristatus
est
(alii
vertunt
turbatus:
alii,
pessime
ipsum
habuit,
maxime
doluit:
nam
tPiO
significat
dolere)
in
se:
et
ad
Danielem
apposuit
cor
(hic
est
metathesis
in
literis:
nam
bi
positum
est
pro
2b:
apposuit
igitur
cor)
ad
ipsum
servandum:
et
usque
ad
occasum
solis
fuit
sollicitus
ad
ipsum
emendum
(vel,
liberandum,
hoc
est,
satagebat
ipsum
eripere).
15.
Tunc
conglobati
sunt
viri
illi
(vel,
sese
coadunarunt,
quasi
globo
facto
aggressi
sunt
regem,
et
in
turma,
quo
plus
terroris
iniicerent:
congregaverunt
ergo
se)
ad
regem,
et
dixerunt,
Scias,
rex,
quod
lex
Medis
et
Persis
(est)
ut
omne
edictum
et
statutum
quod
rex
statuerit,
non
mutetur.
Primo
loco
recitat
Daniel,
regem
fuisse
turbatum,
quum
agnosceret
malitiam
procerum
suorum,
quae
prius
eum
fugerat.
Neque
enim
venerat
ei
in
mentem,
quorsum
tenderent
vel
quid
captarent:
nunc
videt
se
deceptum
et
illaqueatum
:
ergo
turbatur.
Hinc
iterum
docemur
quantopere
sibi
cavere
debeant
reges
a
pravis
consiliis:
quia
undique
obsidentur
ab
hominibus
perfidis,
et
quibus
nihil
aliud
propositum
est,
quam
vel
facere
quaestum
ex
falsis
delationibus,
vel
opprimere
nunc
suos
inimicos,
nunc
eos
ex
quibus
praedam
aliquam
sperant:
nunc
autem
favere
malis
causis.
Quum
ergo
reges
circumdent
tot
insidiae,
eo
magis
intentos
esse
oportet
ad
cavendas
astutias.
Sero
enim
agnoscunt
se
fuisse
circumventos,
ubi
iam
non
est
remedio
locus:
partim
quod
sibi
metuunt:
partim
vero
quod
volunt
consulere
suae
existimationi
:
et
satius
est
illis
Deum
offendere,
quam
incurrere
apud
homines
aliquam
levitatis
notam.
Quoniam
igitur
tam
sacra
est
regibus
sua
existimatio,
hinc
fit
ut
pergant
in
male
coeptis,
etiam
si
ipsos
conscientia
arguat:
et
si
aequitas
ipsa
eorum
oculis
obiecta
fuerit,
tamen
hoc
|