37:15  15  IN  ISAIAM  16  etiam  descripsit  terribili  potentia  instructum  ad  populi  sui  defensionem,  quod  iterum  mox  repetit.  Hic  personam  magis  amabilem  tribuit,  ut  suaviter  quiescant  fideles  sub  eius  custodia.  Iam  quamvis  sub  gregis  nomine  designet  electum  populum,  cuius  regendi  curam  susceperat,  monemur  tamen  non  aliis  Deum  fore  pastorem,  nisi  qui  modestia  et  mansuetudine  oves  et  agnos  imitabuntur.  Propterea  conditio  gregis  notanda  est.  Nec  enim  vult  pascere  feras  indomitas,  sed  agnos.  Exuenda  proinde  est  ferocia  nostra,  ut  nos  cicurari  patiamur,  si  velimus  in  ovile,  cuius  se  custodem  fore  promittit  Deus,  aggregari.  (Portabit.)  His  verbis  exprimitur  singularis  Dei  indulgentia,  quia  non  modo  in  totum  gregem  communi  amoris  affectu  ducitur,  sed  prout  quaeque  ovis  imbecilla  fuerit,  sollicitudinem  in  ea  curanda,  et  humanitatem  in  fovenda,  et  tolerantiam  in  ferenda  declarat.  In  quo  nihil  omittit  quod  ad  officium  boni  pastoris  pertineat.  Singulae  enim  oves  pastori  inspiciendae,  ut  illis  pro  cuiusque  captu  consulat:  praesertim  sublevandae  sunt  si  debiles  nimium  fuerint.  Summa  est,  Deum  in  suis  gubernandis  mitem,  humanum,  placidum,  et  misericordem  fore,  ut  imbecilles  quoque  minime  urgeat  ultra  modulum  suae  facultatis.  12.  (Quis  mensus  est.)  Postquam  de  amica  Dei  sollicitudine  disseruit  in  populo  suo  tuendo,  nunc  eiusdem  potentiam  praedicat,  eamque  quibus  potest  encomiis  extollit,  quae  tamen  nos  minus  afficerent,  nisi  attenti  essemus  ad  consilium  prophetae.  Primo  intuitu  putarent  imperiti  congeri  mutilas  sententias  a  propheta,  quod  frigidum  esset.  Atqui  si  finem  spectemus,  tempestive  Dei  potentiam  splendida  oratione  exornat,  quae  vera  est  fidei  nostrae  fultura,  ne  dubitemus  facturum  esse  quod  pollicitus  est.  Non  abs  re  dicit  Paulus  (Rom.  4,  20)  Abraham  minime  haesitasse,  quia  Deum,  qui  promiserat,  statuit  potentem  esse  ad  fidem  verbis  suis  praestandam.  Quo  etiam  sensu  alibi  (2.  Tim.  1,  12)  de  se  testatur:  Scio  cui  crediderim:  potens  est  Deus  servare  depositum  meum.  Eodem  tendit  illud  Christi,  Pater  qui  vos  mihi  dedit,  maior  omnibus  est  (Ioh.  10,  29).  Ergo  quia  nobis  assidue  cum  diffidentia  luctandum  est,  multisque  machinis  nos  impetit  Satan,  ut  fidem  apud  nos  obtineant  Dei  promissiones,  potentiae  eius  laudem  quam  meretur  tribuere  operae  pretium  est.  Iam  quia  incredibilis  erat  populi  restitutio,  pias  mentes  attolli  supra  mundum  necesse  fuit,  ne  Dei  gratiam  alligarent  humanis  mediis.  Videmus  ut  non  simpliciter  doceat  propheta  Deum  esse  coeli  et  terrae  opificem:  sed  quidquid  recitat  de  immensa  eius  virtute  ad  praesentem  causam  accommodet,  sicuti  ad  usum  quoque  nostrum  hodie  pertinet.  Quum  nobis  aliquid  adversi  contingit,  salus  nostra  abscondita  est,  ac  veluti