32:15
15
PSALMUS
XCIII.
16
nunc
insidiis,
nunc
vi
et
impetu
eum
infestent.
Deum
sibi
auxiliatorem
promittit,
ut
in
hac
mundi
militia
infatigabili
studio
perseveret.
Unde
etiam
apparet
quam
inconsiderate
quidam
Rabbini,
Adam
huius
Psalmi
sutorem
esse
fingant.
Quasi
vero
credibile
sit
posteros
contra
eum
insurrexisse.
13.
Iustus
quasi
palma
florebit,
tanquam
cedrus
in
Libano
propagabitur.
14.
Plantati
in
domo
Ie*
hovae,
in
atriis
Dei
nostri
florebunt:
15.
Adhuc
germinabunt,
in
senectute
pingues
et
virides
erunt:
16.
Ut
annuntient
quod
rectus
sit
Iehova,
rupes
mea,
et
non
sit
iniquitas
in
eo.
13.
(Iustus
quasi
palma.)
Transit
rursus
ad
communem
doctrinam:
quamvis
ad
tempus
multis
incommodis
suos
exerceat
Deus,
molestiis
subiiciat,
et
aerumnis
affligat,
ultimo
tandem
exitu
ostendere
se
eorem
non
esse
oblitum.
Nec
mirum
est
tam
accurate
in
hoc
capite
doctrinae
insistere
prophetam
:
quia
nihil
difficilius
est
quam
sanctos,
dum
similes
sunt
mortuis,
et
vita
eorum
abscondita
est,
de
instauratione
bene
sperare.
Quod
in
cedris
fragrantiam
boni
odoris,
in
palmis
fructus
dulcedinem
notari
quidam
putant:
nimis
forte
subtile
est.
Simplicius
est,
quamvis
ad
tempus
vel
exaruerint
vel
etiam
succisi
fuerint,
collecto
novo
vigore
ex
integro
surrecturos:
ut
non
minori
praestantia
et
dignitate
in
ecclesia
Dei
floreant,
quam
pulcerrimae
arbores
in
monte
Libano.
Unde
autem
illis
crescendi
vigor,
simul
exprimit,
plantatos
esse
dicens
in
templo
Dei,
non
modo
quia
locum
illic
occupent
(quod
hypocritis
etiam
commune
est)
sed
quia
vivis
radicibus
actis,
penitus
illic
sint
defixi,
ut
Deo
adhaereant.
Quum
de
atriis
loquitur,
alludit
ad
formam
templi,
quia
solis
sacerdotibus
licebat
ingredi
sanctuarium,
plebs
autem
ex
atrio
adorabat.
Vero
itaque
et
interiore
cordis
affectu
coniunctos
esse
Deo
intelligit
qui
in
eius
domo
plantati
sunt:
ideoque
fluxam
eorum
felicitatem
fore
negat,
quia
non
dependet
a
mundo.
Neque
enim
dubium
est
quin
radice
in
atriis
Dei
locata,
istud
florere
ad
spiritualem
et
aeternam
vitam
extendat.
Quo
sensu
dicit
adhuc
germinaturos,
et
in
senectute,
quae
succum
et
nativum
humorem
desiccat,
pingues
fore.
Perinde
enim
est
ac
si
eos
a
communi
aliorum
sorte
eximeret,
imo
vitam
eorum
assereret
a
communi
naturae
lege.
Ita
Iesaias
65,
20
de
ecclesiae
renovatione
loquens,
dicit
in
illo
beato
statu
senem
centum
annorum
similem
fore
puero:
significans
quamvis
naturaliter
ad
interitum
inclinet
senectus,
ut
sit
fere
semimortuus
qui
centesimum
annum
attigit,
sub
regno
Christi
initium
saeculi
fore
pueritiam,
et
vivendi
initium.
Quod
non
aliter
impletur,
nisi
quia
post
mortem
sumus
in
coelo
superstites.
|