55:149
149
CAPUT
XL
150
Hic
error
non
aliter
melius
poterit
refutari,
quam
si
consideremus
quaerendi
modum
:
neque
enim
si
extra
viam
quis
vagetur,
Deum
quaerere
putandus
est.
Hanc
porro
quaerendi
Dei
rationem
assignat
scriptura,
ut
homo
in
se
prostratus,
perculsusque
aeternae
mortis
reatu,
ac
de
se
desperans,
ad
Christum,
tanquam
unicum
salutis
asylum,
confugiat.
Nusquam
certe
hoc
reperiemus,
afferendum
esse
ullum
operis
meritum
Deo
quod
nos
apud
eum
in
gratiam
ponat.
Ergo
qui
hanc
definitionem
quaerendi
Dei
probe
tenebit,
expeditus
erit
omni
difficultate
:
quia
remuneratio
non
ad
operum
dignitatem
vel
pretium,
sed
ad
fidem
refertur.
Ita
concidunt
frigidae
illae
sophistarum
glossae:
per
fidem
placemus
Deo,
quia
merendo
intentionem
habemus
placendi.
Longe
altius
nos
apostolus
evehere
voluit:
nempe
ut
certo
secum
statuat
conscientia,
in
quaerendo
Deo
non
irritum
esse
cursum.
Quae
certitudo
longe
captum
nostrum
superat,
praesertim
quum
in
se
quisque
descendit.
Neque
enim
hoc
in
medio
ponendum
est,
Deum
iis
esse
remuneratorem
qui
ipsum
quaerunt:
sed
privatim
ad
se
quisque
usum
et
fructum
eius
doctrinae
accommodare
debet,
nempe
ut
sciamus
nos
a
Deo
respici:
tantae
illi
curae
salutem
esse
nostram,
ut
nobis
nunquam
sit
defuturus:
preces
ab
eo
nostras
exaudiri:
illum
nobis
perpetuum
fore
liberatorem.
Quum
vero
nihil
horum
sine
Christo
nobis
constet,
necesse
est
ut
semper
se
in
eum
fides
nostra
referat,
et
in
eo
solo
haereat.
Ex
his
duobus
membris
colligere
nunc
licet
quomodo
et
cur
impossibile
sit
hominem
sine
fide
placere
Deo.
Nam
omnes
nos
iure
exosos
habet
quum
maledicti
simus
natura:
nec
vero
in
potestate
nostra
est
remedium.
Quare
necesse
est
ut
nos
Deus
gratia
sua
praeveniat.
Id
fit
dum
ipsum
cognoscimus
Deum
esse,
ut
nulla
prava
superstitio
nos
alio
abducat:
deinde
quum
certam
nobis
ab
eo
salutem
promittimus.
Si
quis
pleniorem
huius
argumenti
tractationem
desideret,
hinc
faciendum
erit
exordium,
nos
frustra
tentare
omnia
et
moliri,
nisi
in
Deum
respicimus.
Hinc
enim
unicus
est
rectae
vitae
finis,
eius
gloriae
servire.
Id
nunquam
fiet
nisi
praecedat
eius
cognitio.
Sed
haec
tantum
fidei
dimidia
est
pars,
parumque
prodesset
nisi
accederet
fiducia.
Ergo
tunc
demum
suis
numeris
absoluta
est
fides,
ut
gratiam
nobis
apud
Deum
comparet,
quum
certo
confidimus,
non
frustra
nos
ipsum
quaerere,
adeoque
certam
ab
eo
salutem
nobis
promittimus.
Porro
nemo
nisi
excaecatus
superbia,
perversoque
sui
amore
fascinatus,
Deum
suis
meritis
remuneratorem
fore
confidet.
Ergo
fiducia
haec,
de
qua
loquimur,
non
in
opera
neque
in
propriam
hominis
dignitatem,
sed
in
solam
Dei
gratiam
recumbet.
Quum
autem
Dei
gratia
nonnisi
in
Christo
inveniatur,
is
unus
est
in
quem
respicere
debet
fides.
|