50:147  147  EPIST.  PAULI  AD  CORINTHIOS  II  148  Ne  quo  modo  sint  contentiones.  Enumerat  vitia,  quae  praecipue  regnabant  inter  Corinthios,  quae  omnia  fere  ex  eodem  fonte  proficiscuntur.  Nisi  enim  sibi  quisque  fuisset  addictus:  nunquam  certassent  inter  se,  nunquam  aemulati  essent  alii  alios,  nunquam  obtrectassent.  Una  igitur  summa  est  prioris  catalogi  defectus  caritatis:  quia  praevalebat  ^tAaoTIa  et  ambitio.  21.  Ne  iterum  ubi  venero,  humiliet.  Humilitas  illi  vitio  dabatur:  eius  culpam  retorquet  in  Corinthios  :  qui  quum  deberent  eius  apostolatum  decorare,  ignominia  potius  afficiebant.  Gloria  enim  et  decus  apostolatus  Pauli  fuisset  illorum  profectus:  quum  ergo  diffluerent  multis  vitiis,  contumeliam  illi,  quantum  in  se  erat,  irrogabant.  Hoc  crimine  non  accusat  quidem  omnes,  sed  paucos  qui  petulanter  omnia  eius  monita  contempserant.  Sensus  est  igitur:  Contemptim  de  me  sentiunt,  propterea  quod  abiectus  videor:  ergo  ne  humiliationis  causam  mihi  praebeant,  quin  ipsi  potius,  deposita  ferocia,  verecundiae  sensum  induant:  et  flagitiis  suis  confusi,  se  humi  prosternant,  non  ex  alto  despiciant  alios.  Interea  veri  et  germani  pastoris  affectum  nobis  exprimit,  quum  luctu  aliorum  peccata  se  prosequuturum  dicit.  Et  sane  ita  agendum  est  :  ut  suam  quisque  pastor  ecclesiam  animo  inclusam  gestet,  eius  morbis  perinde  ac  suis  afficiatur,  miseriis  condolescat,  peccata  lugeat.  Videmus  ut  Ieremias  fontem  lacrymarum  sibi  dari  postulet  (9,  1)  ad  defiendam  populi  sui  calamitatem.  Videmus  ut  pii  reges  et  prophetae,  quibus  mandata  erat  populi  gubernatio,  similes  affectus  susceperint.  Est  quidem  hoc  piorum  omnium  commune,  dolore  affici,  quoties  Deus  offenditur  :  et  fratrum  exitium  deplorare,  ac  se  quodammodo  reos  pro  illis  supponere  apud  Deum:  sed  plus  a  pastoribus  requiritur.  Porro  hic  secundum  catalogum  vitiorum  recenset  Paulus:  quae  tamen  ad  unum  caput  pertinent,  nempe  impudicitiam.  CAPUT  XIII.  1.  Hic  tertius  erit  adventus  meus  ad  vos.  In  ore  duorum  aut  trium  testium  stabilietur  omne  verbum.  2.  Praedixi  et  praedico,  ut  praesens  quum  essem  iterum,  ita  et  absens  nunc  scribo  iis,  qui  ante  peccaverunt,  et  reliquis  omnibus:  quod,  si  venero  denuo,  non  parcam:  3.  quandoquidem  experimentum  quaeritis  in  me  loquentis  Christi:  qui  erga  vos  non  est  infirmus,  sed  potens  est  in  vobis.  4.  Nam  quamvis  crucifixus  fuit  ex  infirmitate:  vivit  tamen  ex  virtute  Dei.  Siquidem  et  nos  infirmi  sumus  in  illo,  sed  vivimus  cum  illot  ex  virtute  Dei  erga  vos.  1.  Hic  tertius,  ete.  Pergit  in  redarguenda  eorum  protervia,  de  quibus  loquutus  est:  quorum  alii  dis-