21:147
147
THEODORI
BEZAE
148
tur,
quidam
ex
factiosis
Bertelerius
nomine,
homo
proiectae
penitus
impudentiae,
cui
ob
multa
flagitia
presbyterium
mensa
Domini
interdixerat,
in
senatum
venit
postulatque
ex
autoritate
senatus
absolvi
:
quod
si
factum
esset,
ambigi
non
poterat
quin
mox
solutis
ecclesiasticae
disciplinae
vinculis
omnia
statim
diffluerent.
Itaque
obstat*)
sedulo
fortiterque
presbyterii
nomine
Calvinus
ostenditque
magistratum
sacrarum
legum
vindicem,
non
destructorem
esse
oportere:
nihil
denique
eorum
praetermittit,
quae
tanti
momenti
contentio
flagitabat.
Vincebant
tamen
eorum
falsi
clamores,
qui
presbyterium
aiebant
sibi
in
quibusdam
magistratus
imperium
arrogare,
adeo
ut
in
diacosiorum
consilio
statueretur,
ultimum
excommunicationis
iudicium
ad
senatus
cognitionem
pertinere,
ut
quos
vellet
absolveret.
In
quam
sententiam
a
senatu,
parum
tum
ad
eam
rem
adtento,
obreptitie
absolutorias
literas
sigillo
reipublicae
communitas
Bertelerius
obtinuit.
Ac
sperabat
tum
Perrinus
cum
suis
alterum
sequuturum:
nempe
ut
vel
Calvinum,
nisi
mandato
senatus
pareret,
per
tumultum
opprimeret,
vel
si
pareret
nullo
postea
negotio
presbyterii
autoritatem
omnem,
id
est
nequitiae
ipsorum
fraenum
abrumperet.
At
Calvinus,
quamvis
biduo
duntaxat
ante
coenam
Domini
mense
Septembri
de
more
celebrandam
de
hoc
facto
commonefactus,
inter
concionandum
elata
voce
ac
manu
multa
de
sacris
mysteriis
in
eorum
contemptores
loquutus
:
At
ego
(inquit)
Chrysostomum
sequutus2)
occidi
me
potius
patiar,
quam
haec
manus
Dei
[C
2]
contemptoribus
3)
iudicatis
sancta
Domini
porrigat.
Haec
vox,
mirum
dictu,
tantum
potuit
apud
illos
quantumvis
effraenes,
ut
Perrinus
statim
clanculum
Bertelerio
mandaret,
ne
ad
mensam
accederet,
sintque
mysteria
non
sine
tremore
quodam,
quasi
numen
ipsum
in
conspectu
adesset,
miro
silentio
celebrata.
A
prandio
vero
Calvinus
locum
illum
insignem
Actorum
Apostolicorum
forte
tractans,
in
quo
Paulus
ecclesiae
Ephesinae
maledicit,
testatus
se
eum
non
esse,
qui
adversus
magistratum
pugnare
sciret
aut
doceret,
coetumque
multis
verbis
cohortatus
ut
in
ea
quam
audivisset
doctrina
perseveraret,
tandem
veluti
postremam
hanc
concionem
Genevae
habiturus,
et
quandoquidem
(inquit)
ita
se
res
habent,
liceat
mihi
quoque,
fratres,
apud
vos
haec
Apostoli
verba
usurpare:
Commendo
vos
Deo
et
sermoni
gratiae
ipsius
(Act.
20,
v.
32).
Quae
voces
tum
sceleratos
illos
mirifice
perculerunt,
tum
bonos
etiam
tanto
magis
serio
officii
admonuerunt.
Postridie
Calvinus
cum
collegis
et
presbyterio
a
senatu,
tum
etiam
a
diacosiis
constanter
postulavit,
1)
Intercedit
igitur
(rece.)
2)
add.
vim
quidem
non
opponam,
sed
ultro
me
potius
occidi
caett.
3)
add.
rite.
|