9:146
simul
ac
Westphali
pervicaciam
flecti
contigerit,
nullam
in
me
fore
moram,
quo
minus
fraterna
inter
nos
benevolentia
coalescat:
imo
si
nunc
fratris
animum
induere
sustineat,
vicissim
eum
loco
fratris
amplecti
sum
paratus.
Sed
iniqua
imponitur
conditio,
ut
sanctae
veraeque
doctrinae
confessionem
abiiciam,
qua
mercede
ne
cum
toto
quidem
mundo
pax
redimenda
esset.
Ac
ne
ad
taedium
usque,
et
sine
ullo
profectu
litigemus,
ad
hoc
unum
caput,
in
quo
tota
controversia
vertitur,
animum
[pag.
16]
referant
lectores.
Sibi
quidvis
in
nos
licere
vult
Ioachimus,
quia
veram
doctrinam,
ut
ipse
ait,
contra
impium
errorem
defendat.
Hoc
ubi
probaverit,
nobis
quiescendum
esse
fateor.
Si
autem
quod
falso
sibi
arrogat
vere
in
me
competere
doceo
et
ostendo,
nempe
fidelem
me
purae
sanctaeque
doctrinae
patronum
esse,
et
fidelem
operam
impendere,
non
modo
refutando
impio
errori,
sed
etiam
diluendis
atrocibus
maledictis:
cur
non
eadem
mihi
dabitur
libertas?
De
re
igitur
ipsa
fiat
iudicium,
ne
frustra
vel
ego
vel
ille
aerem
verberemus.
Quid
iam
obstat,
quominus
inter
sanctum
zelum
et
conviciandi
libidinem
certo
distinguant
lectores,
nisi
quod
Westphalus
sordidum
integumentum
clarae
luci
opponit,
librum
meum
verborum
amaritudine
refertum
esse
clamitans?
Quanquam
hic
quoque
obiter
hominis
socordiam
cum
pari
impudentia
notare
operae
pretium
est
Prioribus
meis
scriptis
hominem
ad
moderatam
[pag.
17]
disputandi
formam
revocare
cupiens,
turpe
et
absurdum
esse
dixeram,
tam
superbe
et
proterve
nobis
insultare.
Ferociter
respondit
ille,
contra
haereticos
quam
acerrime
pugnandum
esse:
adeoque
non
esse
agendum
composito
vel
sedato
stylo,
ut
quo
quisque
maiori
ardore
in
hoc
genere
certaminis
fertur,
hinc
animosior
probetur
Christi
miles.
Denique
quoscunque
potuit
colores
tunc
induxit
ad
excusandam
non
modo
vehementiam,
sed
iracundiae
rabiem.
Quid
autem
nunc?
Paulus,
inquit,
inobedientes
existimari
noluit
inimicos,
sed
tanquam
fratres
voluit
corripi.
Profert
etiam
ex
Ambrosio
et
Gregorio
Nazianzeno
mansuetudinis
elogia.
Quisquis
duos
istos
locos
inter
se
conferet,
non
modo
hominem
hunc
tam
varium,
sibique
ipsi
dissimilem
memoria
et
sana
mente
excidisse
dicet,
sed
facile
videbit
nulla
ingenuitate
praeditum,
sophistice
nunc
hoc
nunc
illud
tuendum
arripere,
et
inani
garritu
[pag.
18]
virtutes
transformare
in
vitia.
Quaeso,
Ioachime,
si
unquam
serio
dixisses
in
coarguendis
erroribus
severitati
minime
parcendum
esse,
an
nunc
turpem
palinodiam
canendo,
rigorem
quem
sancti
zeli
laude
ornaveras,
ad
rne
invidia
gravandum
damnares?
Interea
bonus
hic
caritatis
assertor
et
magister,
qui
eam
fas
esse
negat
verbulo
violari,
quoscunque
nobis
favere
compertum
fuerit,
toto
orbe
exterminandos
clamitat:
gloriatur
so
scripsisse;
nos
10
|