9:145
145
AD
WESTPHALUM.
146
vivos
et
mortuos
immani
modo
laceravit.
Ego
importunam
hanc
feritatem
refutans,
nomini
tamen
peperci,
ut
si
forte
sanabili
esset
ingenio,
tacite
sepeliretur
eius
ignominia.
Hoc
repudians
violento
scripto,
ne
dicam
cyclopico,
non
modo
coelum
terrae
miscere,
sed
Acheronta
movere
conatus
est.
Hic
ego
tam
praefractam
hominis
intemperiem
mediocribus
remediis
non
posse
mitigari
existimans,
stylum
acuere
mihi
permisi.
Quid
enim
facerem?
quia
vel
silentio
prodenda
fuisset
alioqui
veritas:
vel
placida
mollique
[pag.
131
actione
dandum
timiditatis
ac
diffidentiae
signum.
Nam
quasi
ex
Dei
manibus
extorsisset
omnia
fulmina,
quae
formidabili
modo
in
capita
nostra
torqueret,
verborum
crepitu
mentes
omnium
percelleie
tentavit.
Quia
gravior
refutatio
ridiculos
anathematum
eius
terrores
discussit,
quidquid
petulantiae
vel
furoris
in
nos
vomuit,
delitias
esse
fingens,
me
omnis
humanitatis
et
modestiae
oblitum
esse
causatur.
Ergo
quum
intractabilis
fuerit
eius
ferocia,
quam
tota
eius
declamatio
frivola
sit
et
puerilis,
facile
apparet.
Perinde
enim
ac
si
leones
et
ursi,
dum
rabiose
obvium
quemque
impetunt,
causentur
se
non
mulceri:
ita
delicatulus
hic
homo
plus
quam
atrociter
Christi
doctrinam
eiusque
ministros
proscindens,
non
agi
fraterne
secum,
magni
criminis
loco
censet.
Sed
in
eo
vertitur
tota
quaestio,
privatamne
iniuriam
voluerim
ulcisci,
an
vero
pro
causae
publicae
defensione
Westphalo
me
strenue
opposuerim.
Nam
[pag.
14]
quidquid
mihi
privatim
iniuriae
intulit,
patientia
tamen
fuit
devorandum.
Sed
si
huc
spectavit
tota
vehementia,
ne
bona
causa,
adeoque
sacrosancta
Christi
veritas,
fastuosis
Westphali
clamoribus
obruta
succumberet,
cur
mihi
vitio
vertetur?
Utinam
vel
modice
gustasset
hic
perversus
censor
quid
valeat
illud:
Zelus
domus
tuae
comedit
me
et
opprobria
exprobrantium
tibi
ceciderunt
super
me!
(Psalm.
69,
10).
Non
tam
praepostere,
quasi
illudens,
sanctam
illam
Petri
admonitionem
in
suum
commodum
torqueret.
Christi
exemplo
nos
Petrus
hortatur
ad
contumelias
et
quasvis
insectationes
placide
ferendas
(1
Petr.
2,
23).
Silentium
ergo,
quod
Christus
iniuste
accusatus
praestitit,
Westphalus
ab
eius
ministris
exigit,
quoties
oppugnatur
veritas.
Quasi
vero
ubi
iubentur
omnes
fortiter
vociferari,
evangelii
praeconibus
perfidae
tolerantiae
legem
illic
apostolus
praescribat.
Itaque
donec
ostendat
Westphalus
privata
convicia
me
retaliasse,
[pag.
15]
ac
propriae
causae
magis
fuisse
addictum,
quam
doctrinae
propugnationi,
de
patientia
et
silentio
eum
putide
nugari
intelligent
lectores.
Me
etiam
accusat,
quod
hostem
mihi
reconciliare
non
studuerim.
Ego
vero
et
initio
rationem
sequutus
sum,
quae
sedandis
offensis
aptissima
erat;
et
nunc
si
velit
in
gratiam
redire,
qui
me
toties
laesit,
non
detrecto.
Christum
iudicem
appello,
testesque
omnes
angelos,
Calvini
opera.
Vol.
IX.
|