5:145
LIBER
II.
CAPUT
I.
aliquando
fieret
instabat.
Invitus
invito
quum
chartam
protulisset,
traderetque,
exclamasti,
Vellem
nescirem
literas.
O
dignam
vocem
quam
audirent
omnes
gentes
quae
romanum
imperium
colunt,
quaeque
iuxta
iacent
dubiae
libertatis,
quaeque
se
contra
viribus
aut
animis
attollunt.
O
vocem
in
concionem
omnium
mortalium
mittendam,
in
cuius
verba
principes
regesque
iuramentum
faciant.
O
vocem
publica
generis
humani
innocentia
dignam,
cui
redderetur
antiquum
illud
saeculum.
Nunc
profecto
consentire
decebat
ad
aequum
bonumque
expulsa
alieni
cupiditate,
ex
qua
omne
animi
malum
oritur:
pietatem,
integritatem
cum
fide
ac
modestia
surgere,
et
vitia
diuturno
abusa
regno,
tandem
felici
ac
puro
sacculo
dare
locum.
Prooemium
est
non
longe*
discrepans
a
prooemio
libri
superioris,
non
quo
adhortetur
Neronem
ut
clementiam
discat,
sed
ut
sui
similis
esse
pergat.
Idque
laudantis
specie
magis
quam
praecipientis:
qua
ratione
demulcendi
sunt
principes,
quorum
aures
veritati
delicatae,
acriorem
diciplinam
non
ferunt.
Est
autem
hic
liber,
quod
Erasmo
quoque
visum
[pag.
139]
est,
partim
concisus,
partim
mutilus:
ut
non
facile
quis
credat
sic
compositum
a
Seneca,
ut
nunc
in
manibus
habetur.
Neque
tamen
pessime
nobiscum
actum
est,
quod
saltem
ad
nos
qualiscunque
pervenit.
Videtur
autem
longe
aliud
fuisse
propositum
Senecae
in
hoc
libro
quam
in
priori.
Nam
quum
illum
accommodaret
ad
sensum
popularem,
hunc
Stoicorum
paradoxis
et
scholasticis
argutiis
totum
aspersit.
Una
me
vox
tua]
Huius
rei
autpr
est
Tranquillus,
hoc
tantum
a
Seneca
differens,
quod
admonitum'scribit,
ut
de
supplicio
cuiusdam
capite
damnati
ex
more
subscriberet.
Quae
non
composita']
Id
est
ad
ostentationem
aut
simulationem
artificio
conficta:
quod
orationes
arte
compositae,
fere
captiosae
sint
et
ad
fallendum
praeparatae,
sicut
contra
veritatis
simplex
oratio
dicitur.
Salustius
in
Iugurtha:
Non
sunt
composita
verba
mea,
parum
id
facio.
Alienis
auribus
data
subito]
Id
est
in
gratiam
audientium
prolata,
sic
ut
nil
aliud
quam
aures
deleniret.
O.
Trebonius
Epist.
Ciceronis
libro
XII.:
Noli
putare,
mi
Cicero,
me
hoc
auribus
tuis
dare.
Quasi
diceret
vocem
hanc
Neronis
ex
alto
animo
profectam,
et
intimo
affectu.
Burrus
praefectus
tuus]
Hic
est
Afranius
Burrus,
cuius
Tacitus
et
Tranquillus
meminerunt,
imperatoriae
iuventae
cum
Seneca
moderator
primo
illo
quinquennio,
quo
adeo
egregium
principem
Nero
praestitit.
Cui
postea
Nero
remedium
ad
fauces
pollicitus,
toxicum
misit,
quo
scilicet
facilius
sine
tali
teste
et
arbitro
insaniret.
Vir
prorsus
et
militaribus
factis,
et
iustitia
insignis.
Praefectus
tuus]
Praefectum
praetorio
intelligit
:
quae
dignitas
Romae
sub
Caesaribus
erat
primaria:
quod
ipsum
comprobant
iurisconsulti
Aurelius
et
Calvini
opera.
Vol.
F.
|