9:143  143  ULTIMA  ADMONITIO  144  nain  potius  haec  obiurgatio  sic  tetigisset  Ioachimi  animum,  ne  reus  sit  ad  coeleste  illud  tribunal,  cuius  terrorem  aliis  proponit.  Sed  praeceptum  Christi  est,  ut  diligamus  inimicos,  benedicamus  maledicentibus  nobis  (Matth.  o,  44).  Our  ergo  amicos,  et  qni  fraternam  cum  eo  benevolentiam  colere  studebant,  ultro  hostiliter  aggressus  est?  Cur  etiam  quietos,  et  a  quibus  ne  verbo  quidem  unquam  laesus  fuerat,  maledictis  lacessivit?  Utrumque  negat.  Legantur  eius  scripta,  praesertim  ubi  Consensum  nostrum  oppugnat.  Neque  enim  vel  eum  vel  quempiam  ex  tota  eius  factione  tunc  attigeram:  quin  potius  suppliciter-  rogaveram,  si  quid  in  doctrina  nostra  minus  placeret,  ne  grave  esset  placida  admonitione  corrigere.  Et  certe,  ut  postea  experientia  docuit,  tunc  merito  derisa  a  nonnullis  fuit  mea  simplicitas,  quum  sperarem  [pag.  8]  longe  placatiores  nobis  fore,  qui  ante  humanitatis  obliti  vehementius  exarserant.  Cur  Ioachimus,  tam  blande  rogatus,  haereticum  clamitare  maluit,  quam  errorem,  si  quis  esset,  monstrare?  Ego  vero,  tam  indigne  laesus,  non  iracundiae  fervore,  sicuti  falso  existimat,  sed  cohibendae  ferociae,  qua  nimium  exsultabat,  studio,  acrius  paulo  quam  optarem  remedium  adhibui.  Atque  utinam  dolore  punctus  fuisset  ad  poenitentiam!  Sed  quando  tantum  exacerbatus,  nihil  de  pervicacia  remisit,  imo  in  ea  magis  ac  magis  obduruit,  altero  fructu  me  consolor,  quod  alii  intelligent  quam  insipide  errori  suo  contra  claram  verae  doctrinae  lucem  patrocinatus  fuerit.  Interim  si  animum  meum  ipse  odio  excaecatus  perspicere  non  potest,  Christus  tamen  communis  iudex  agnoscit,  et  suo  tempore  palam  faciet,  non  ita  privatis  iniuriis  ulciscendis  esse  me  addictum,  quin  deposita  mox  omni  earum  memoria,  si  qua  spes  sanandi  hominis  appareat,  [pag.  9]  paratus  sim  omnes  fraternae  pacificationis  modos  tentare.  Nam  quod  alicubi  dicit,  anxie  me  affectasse  ne  quod  probri  genus  omitterem,  quam  longe  fallatur,  ex  re  ipsa  optime  liquebit.  Librum  enim  me  celeriter  dictasse  1)  multi  sunt  idonei  testes.  Illic  quod  ferebat  causa,  sponteque  et  ex  tempore  occurrebat,  absque  longa  meditatione  dixi,  a  felle  (quo  me  penitus  infectum  fuisse  dicit)  adeo  remotus,  ut  postea  miratus  sim  nulla  cordis  amaritudine  duriora  verba  mihi  fluxisse2).  Sed  ita  forte  rei  indignitas0)  postulabat,  ut  sentiret  homo  superbae  1)  i'ay  fait  le  livre  a  la  haste  ayant  un  homme  qui  escrivoit  sous  moy.  2)  Haec  paulo  obscurius  dicta  Gallus  sic  interpretatur  :  puis  apres  ie  me  suis  esbahi  comment  des  mots  un  peu  rudes  et  aspres  m'estoyent  ainsi  coulez  veu  que  ie  n'avoye  aucune  amertume  de  coeur.  Gf.  epistolam  Calvini  ad  Bullingerum  mense  lanuario  1556  scriptam  de  qua  diximus  in  Prolegomenis.  3)  la  chose  c'est  a  dire  la  procedure  estrange  du  personnage.