47:14
natura
accipitur
(ut
saepe
apud
Paulum),
sed
pro
homine
mortali:
tametsi
fragilem
et
prope
evanidam
eius
naturam
per
contemptum
notat
Psal.
78,
39:
Recordatus
est
quia
caro
sunt.
Iesaiae
40,
6:
Omnis
caro
foenum,
et
similibus
locis.
Simul
tamen
observandum
est
synecdochicam
esse
loquutionem,
quia
pars
inferior
totum
hominem
comprehendit.
Stulte
ergo
Apollinaris,
qui
Christum
fingebat
corpore
tantum
humano
vestitum
absque
anima.
Nam
ex
innumeris
testimoniis
colligere
promptum
est,
non
minus
anima
quam
corpore
praeditum
fuisse.
Et
scriptura
quum
homines
carnem
vocat,
non
ideo
exanimes
ipsos
facit.
Clara
igitur
sententia
est,
quod
sermo
ante
saecula
ex
Deo
genitus,
et
qui
semper
apud
patrem
residebat
homo
fuerit
factus.
In
hoc
fidei
capite
duo
praecipue
tenenda
sunt:
sic
in
unam
personam
coaluisse
duas
in
Christo
naturas,
ut
unus
atque
idem
Christus
verus
sit
Deus
et
homo.
Alterum
vero,
non
obstare
personae
unitatem,
quin
distinctae
naturae
maneant,
ita
ut
divinitas
quidquid
sibi
proprium
est
retineat,
humanitas
etiam
seorsum
habeat
quod
in
eam
competit.
Itaque
Satan,
quum
variis
deliriis
per
haereticos
conatus
sit
sanam
doctrinam
subvertere,
semper
tamen
ex
duobus
his
erroribus
alterutrum
invexit:
vel
Christum
ita
confuse
filium
Dei
esse
et
hominis,
ut
neque
sua
illi
divinitas
integra
maneret,
neque
vera
hominis
natura
esset
circumdatus:
vel
ita
carne
esse
vestitum,
ut
quasi
duplex
esset,
duasque
haberet
divisas
personas.
Sic
olim
Nestorius
diserte
confitebatur
utramque
naturam,
sed
Christum
unum
fabricabat
Deum,
et
alterum
hominem.
Eutyches
autem
contra,
quum
Christum
unum
agnosceret
Dei
et
hominis
filium,
neutram
ex
duabus
naturis
illi
relinquebat,
sed
fingebat
esse
simul
permixtas.
Et
Servetus
hodie
cum
Anabaptistis
talem
fingit
Christum,
qui
confuse
sit
conflatus
ex
duplici
natura,
quasi
homo
divinus.
Verbo
quidem
pronuntiat
esse
Deum,
sed
si
vesana
eius
commenta
recipias,
divinitas
ad
tempus
in
naturam
humanam
conversa
fuit,
et
nunc
rursus
natura
hominis
a
divinitate
absorpta
est.
His
ambobus
sacrilegiis
refellendis
apposite
loquitur
evangelista.
Quum
sermonem
dicit
carnem
esse
factum,
clare
hinc
personae
unitas
colligitur.
Neque
enim
convenit
alium
nunc
esse
hominem
quam
qui
verus
semper
fuit
Deus,
quum
dicatur
Deus
ille
factus
esse
homo.
Rursum,
quum
distincte
Christo
homini
sermonis
nomen
tribuat,
sequitur
Christum,
quum
homo
factus
est,
non
desiisse
tamen
esse
quod
prius
erat,
et
nihil
in
aeterna
illa
Dei
essentia,
quae
carnem
induit,
esse
mutatum.
Denique
sic
filius
Dei
homo
esse
coepit,
ut
tamen
adhuc
sit
ille
aeternus
sermo
qui
nullum
habet
temporis
initium.
Et
habitavit.
Qui
exponunt
carnem
fuisse
Christo
velut
domicilium,
non
assequuntur
evan-
|