41:14
Coepimus
heri
exponere
quod
narrat
Daniel
de
calumnia,
qua
gravatus
fuit
apud
regem
Darium.
Proceres
regni,
quemadmodum
diximus,
aggressi
sunt
regem
astute:
quia
si
exordium
fecissent
a
Daniele,
rex
poterat
abrumpere
sermonem
:
sed
verba
faciunt
de
edictis
regiis:
ostendunt
quantum
periculi
immineat,
nisi
constet
autoritas
omnibus
regum
edictis.
Et
videmus
hac
arte
adeptos
esse
quod
volebant.
Rex
enim
confirmat
quod
dixerant,
nefas
scilicet
esse
irritum
fieri
quod
promulgatum
fuerit
nomine
regis.
Placent
enim
sibi
reges
in
sua
magnitudine,
et
volunt
censeri
pro
oraculo
quidquid
ipsis
placuit.
Erat
impium
et
detestabile
edictum
illud,
quo
vetabat
Darius
peti
quidquam
a
Deo:
tamen
vult
hoc
firmum
manere:
quia
labasceret
eius
maiestas
apud
subditos.
Interea
non
perspicit
quid
inde
sequatur.
Ergo
docemur
hoc
exemplo
nullam
esse
virtutem
ita
raram
in
regibus
ut
est
modestia:
et
tamen
nullam
magis
esse
necessariam.
Nam
quo
plus
ipsis
licet,
eo
deceret
illos
magis
sibi
cavere,
ne
indulgeant
suae
libidini.
Atqui
putant
esse
legitimum
quidquid
placuit
ipsis
decernere.
Nunc
sequitur,
13.
Tunc
loquuti
sunt,
et
dixerunt
coram
rege:
Daniel,
qui
(est)
ex
filiis
captivitatis
Iehudah,
non
posuit
super
te,
rex,
sensum
(vel,
non
adiecit
sensum
suum,
vel
animum
ad
te)
neque
ad
edictum
quod
obsignasti
:
et
vicibus
tribus
in
die
precatur
petitionem
suam
(hoc
est,
precatur
pro
suo
more,
vel,
ut
solitus
est).
Iam
ubi
vident
calumniatores
non
esse
amplius
integrum
regi
Dario
defendere
causam
Danielis,
liberius
aperiunt
quod
prius
tegebant.
Si
enim
exorsi
essent
a
Daniele,
ut
diximus,
poterat
ipsorum
accusatio
statim
refelli
aut
dilui:
sed
postquam
expressa
fuit
regi
haec
sententia,
stabilem
esse
sermonem,
quod
secundum
legem
Persarum
et
Medorum
edicta
regia
effectum
suum
obtinere
debeant:
ubi
ergo
hoc
factum
est,
tunc
veniunt
ad
personam
ipsam,
Daniel,
inquiunt,
qui
est
ex
captivis
Iehudah
non
adiecit
mentem
ad
te,
rex,
neque
ad
edictum
quod
obsignasti.
Quum
dicunt
Danielem
esse
ex
captivitate
Iehudah,
non
dubium
est
quin
odiose
ita
crimen
amplificent.
Nam
si
quispiam
ex
Chaldaeis
ausus
fuisset
contemnere
regis
edictum,
temeritas
eius
non
fuisset
excusabilis.
Nunc
autem
quum
Daniel,
qui
nuper
servus
fuerat
et
captivus
apud
Chaldaeos,
audet
spernere
regis
imperium,
qui
iure
belli
potiebatur
tota
Chaldaea,
hoc
videtur
minus
esse
tolerabile.
Perinde
est
igitur
ac
si
dicerent,
Hic
nuper
captivus
fuit
apud
servos
tuos:
tu
dominaris,
et
domini,
quibus
ipse
fuit
subiectus,
sunt
iam
sub
tuo
iugo,
quia
tu
es
eorum
victor:
hic
autem
captivus,
hic
alienigena,
hic
homo
servus
conditione,
tamen
in
te
superbit.
Videmus
ergo
ut
|