39:14
pronuntiat
eum
iustum
esse
mundi
iudicem:
et
iterum
altero
fraeno
se
compescit,
ne
audeat
iudicium
ferre
de
operibus
Dei
pro
suo
sensu.
Tu,
inquit,
clementiam
erga
mille.
Sumptum
est
hoc
ex
lege
Mosis,
quemadmodum
prophetae
mutuantur
praecipuas
sententias
ex
Mose,
cuius
sunt
interpretes.
Quum
autem
Deus
in
lege
pronuntiet
se
esse
misericordem
in
mille
generationes,
quia
hoc
videtur
nobis
absurdum,
nihil
aliud
superest,
nisi
ut
reverenter
suscipere
discamus
quod
non
possumus
comprehendere,
propheta
igitur
hic
fatetur
modum
quem
tenet
Deus
in
sua
clementia,
esse
humanae
menti
absconditum.
Iam
posterius
membrum
videtur
minus
consentaneum
esse,
quod
Deus
rependat
iniquitatem
patrum
in
sinum
filiorum.
Paulo
ante
vidimus
impiam
fuisse
illam
blasphemiam,
quum
iactarent
patres
comedisse
uvas
acerbas
et
dentes
filiorum
obstupuisse.
Nam
verum
est
semper
illud,
Anima
quae
peccaverit,
ipsa
morietur.
Quod
si
Deus
rependit
patrum
iniquitatem
in
filios,
ita
poenam
exiget
de
insontibus,
et
transferet
ad
filios
quod
patribus
rependere
debebat.
Sed
propheta
quoniam
nefas
erat
contradicere,
ubi
Deus
per
Mosen
ita
loquutus
erat
:
hic
adorat
mysterium
illud,
et
ita
sese
ad
humilitatem
et
modestiam
format,
ne
scilicet
prorumpat
in
nimiam
licentiam
ubi
agitur
de
arcanis
Dei
operibus.
Interea
breviter
notandum
est
non
puniri
innoxios,
quum
Deus
involvit
filios
una
cum
patribus,
et
reiicit
patrum
iniquitatem
in
sinum
filiorum.
Neque
enim
agitur
de
iustis
et
innoxiis,
sed
de
reprobis.
Quidam
quum
viderent
pugnare
hanc
sententiam
cum
sensu
communi
hominum,
eifugium
captarunt,
quod
scilicet
Deus
temporalibus
poenis
rependat
filiis
quod
patres
erant
meriti.
Sed
sine
exceptione
loquitur
Deus
quum
dicit
se
rependere
in
sinum
filiorum
mercedem
patribus
debitam.
Quomodo
autem
hoc
debet
intelligi?
nam
pars
eius
poenae
est,
quod
Deus
destituit
eos
spiritu
suo.
Quum
ergo
vult
punire
scelera
patrum
in
posteris,
privat
spiritus
sui
luce
et
gratia
ipsos
posteros.
Fieri
igitur
non
potest
quin
semper
accumulent
mala
malis,
et
ita
teneantur
impliciti
patrum
reatu.
Procedit
igitur
Deus
gradatim
in
puniendis
sceleribus,
quia
si
velit
remittere
poenam
filio,
quia
dignus
erat
simul
cum
patre,
spiritu
suo
ipsum
ad
se
trahet:
ita
erit
immunis
a
poena.
Quod
si
velit
persequi
vindictam
suam
in
filiis
et
nepotibus,
quemadmodum
iam
dixi,
destituet
eos
spiritus
gratia,
ut
nihil
aliud
possint
quam
magis
ac
magis
iram
eius
provocare,
et
ita
se
in
eundem
cum
patribus
reatum
demergent:
inde
communis
erit
poena
patribus
et
filiis.
Hoc
quidem
non
videtur
nobis
consentaneum
primo
intuitu.
Sed
meminerimus
ideo
abscondita
nobis
esse
iudicia
Dei,
ut
nos
exerceamus
in
modestia
et
humilitate,
et
discamus
sobrie
sapere,
et
|