24:14
metuit,
haec
trepidatio
impellit
eum
in
horrorem,
ut
terram
humano
sanguine
operire
non
dubitet.
Hinc
et
inter
privatos
fraudandi,
caedendi,
rapiendi,
mentiendi
licentia:
quia
nimis
sero
repelli
iniurias
putant,
nisi
dum
quisque
antevertit.
Atqui
haec
nimis
improba
est
calliditas
(licet
fucosa
providentiae
specie
tegatur)
ut
nobis
bene
sit,
inique
aliis
molestos
esse.
Hunc
vel
illum
metuo,
quia
et
facultas
nocendi
suppetit,
et
de
eius
animo
sum
incertus:
itaque
ut
securus
sim
ab
omni
noxa,
quacunque
potero
arte
illum
opprimere
conabor.
Nempe
contemptissimus
etiam
quisque
et
maxime
imbecillis,
si
ad
maleficium
inclinet,
erit
armatus
in
nostram
perniciem:
ac
proinde
de
maiori
hominum
parte
dubitabimus.
Si
ita
suae
diffidentiae
omnes
indulgeant,
dum
pro
se
quisque
machinabitur
dubiis
hostibus
aliquid
iniuriae,
nullus
erit
scelerum
modus.
Quare
immodicis
curis
et
anxietatibus,
quae
ab
aequitatis
studio
nos
abstrahunt,
opponenda
est
Dei
providentia:
in
quam
si
recumbimus,
nullus
unquam
periculi
timor
ad
iniquum
facinus
aut
vafram
consultationem
nos
impellet.
In
verbis
Pharaonis
omnia
contraria;
nam
ubi
admonuit,
Israelitas,
si
velint,
posse
damnum
inferre,
suadet
vires
eorum
quovis
modo
esse
frangendas.
Neque
enim
quaeritur
fas
sit
necne,
ubi
semel
statutum
est,
prospicere
suis
commodis,
vel
otio,
vel
saluti.
10.
Ecce
populus.
Non
raro
contingit
Dei
benedictionibus
quasi
aculeis
pungi
ad
aemulationem
improborum
animos,
imo
quasi
flabellis
eorum
labiem
accendi.
Neque
tamen
ideo
vel
minimum
divini
favoris
testimonium
minus
amabile
nobis
esse
debet,
quia
occasio
sit
improbis
in
nos
gravius
saeviendi.
Atque
ita
consulto
suam
liberalitatem
Deus
temperat,
ne
simus
terrenae
prosperitati
nimium
affixi.
Ita
Iacob
ex
domo
patris
et
haereditate
promissa
in
exsilium
eiecit
benedictio,
ex
qua
pendebat
tota
eius
felicitas:
sed
hoc
uno
solatio
lenivit
suos
dolores,
quod
sciret
Deum
sibi
esse
propitium.
Ita
et
posteri,
quo
Deum
magis
beneficum
experti
sunt,
eo
infestiores
senserunt
Aegyptios.
Pharao
autem,
ut
eos
reddat
exosos
vel
suspectos,
eorum
potentiam
in
medium
proferens,
eos
insimulat
defectionis,
cuius
nullum
signum
dederant.
Neque
tamen
eos
dicit
fore
rebelles,
ut
imperium
armis
occupent:
sed
ut
alio
migrent.
Unde
coniicere
licet,
spem
quam
de
reditu
fecerat
Deus
non
dissimulasse.
Haec
autem
visa
est
plausibilis
excusatio,
minime
aequum
esse,
ut
qui
sponte
concesserant
in
fidem
regis,
liberi
dimitterentur:
sicuti
etiam
commemorat
Isaias
52,
4.
l
l
.
Constituerunt
igitur.
Hoc
remedium
Aegyptii
excogitarunt
atterendis
paulatim
filiis
Israel.
Subditi
sunt,
licet
igitur
vectigalium
oneribus
eos
gravare,
ne
caput
attollant:
haec
servitus
eos
debilitabit
et
imminuet.
Verum
subiectio
non
eo
usque
trahenda
|