18:14  ex  illius  ore  et  praescripto  quotidie  oramus,  ut  remittat  nobis  Deus  peccata,  spes  reconciliationis  dubia  esse  non  debet.  Nec  vero  ipse  idem  magister,  dum  fratribus  septuagies  septies  ignoscendum  esse  docet,  plus  indulgentiae  a  mortalibus  exigit,  quam  a  Deo  sperare  velit,  qui  misericordia  omnes  superat.  Hac  ratione  Paulus,  quamvis  severe  queratur  de  Corinthiis  qui  ante  peccaverant,  neque  poenitentiam  egerant  de  immunditia,  libidine,  impudicitia:  non  tamen  gratiae  veniam  praecidit,  sed  metuere  se  dicit,  ne  cogatur  suo  adventu  eos  lugere  (2.  Cor.  12,  19.  20).  Atque  huc  pertinet  Pauli  locus  de  perpetua  legatione,  qua  sibi  Deus  ecclesiam  subinde  reconciliat  (2.  Cor.  5,18  et  seq.).  Fideles  enim,  non  exteros  illic  alloquitur.  Et  Ioannes  Christum  nobis  assignans  advocatum  qui  nobis  Deum  propitiet  (1.  Ioan.  2,  1),  beneficium  hoc  non  restringit  ad  diem  unum,  sed  continuationem  designat.  Sicuti  etiam  Daniel  (9,  6)  in  illa  solenni  precatione,  qua  obtinuit  singularis  vaticinii  donum,  peccata  peccatis  fuisse  cumulata  non  dissimulat,  et  quidem  continuo  pervicaciae  tenore  provocatam  fuisse  Dei  vindictam.  Denique  ubi  in  Symbolo  subiicitur  post  ecclesiam  remissio  peccatorum,  fiduciae  materiam  nobis  dari  statuendum,  ne  desinamus  ad  mortem  usque  in  Dei  clementiam  recumbere.  Interea  tamen  acriter  stimulandi  sunt  omnes,  prout  quisque  se  peculiaribus  vitiis  obnoxium  esse  novit,  ne  sibi  indulgeant,  sed  potius  attenti  sint  ad  exhortationem  Psalmi  (95,  8):  Hodie  si  vocem  eius  audieritis:  atque  ut  meminerint  quam  graviter  excandescat  Deus  adversus  eos  qui  trahunt  funiculum  iniquitatis.  Etsi  nihil  fere  est,  quod  s&ripsi  :  sentio  tamen  pro  modulo  penuriae  meae  longius  provectum  esse,  quam  oportuit  :  praesertim  quia  mihi  cum  homine  prudentissimo  et  apprime  exercitato  negotium  erat.  De  rebus  nostris  prolixius  et  magis  dextre  scripsisset  Beza,  nisi  aliis  curis  fuisset  distractus.  Ipse  et  concionando  et  legendo  strenuam  operam  impendit.  Nihilo  segnius  in  partes  suas  incumbit  Viretus,  qui  aliquanto  vegetior  est,  quam  solebat.  Me  vero  continuis  fere  morbis  addictum  puto:  ita  scilicet  alii  alios  excipiunt.  Videor  quidem  aliquid  praestare:  verum  ut  praelectionibus,  concionibus,  aliisque  partibus  mei  muneris  sufficiam,  cogor  decumbere  bonam  temporis  partem.  Nisi  me  paululum  recreet  veris  temperies,  vale  dicam  posthac  lucubrationibus.  Molesta  est  crurum  debilitas,  sed  magis  infesta  est  imbecillitas  ventriculi.  Nuper  etiam  largum  sanguinis  ex  pulmonibus  profluvium  me  prope  suffocavit.  Ergo  non  minus  me  ad  migrandum  incitat  valetudo,  quam  te  senectus.  Inter  alias  causas  mihi  ideo  erit  dies  ille  iucundior,  quod  in  haereditatem  nostram  recepti  mutua  nostra  amicitia  fruemur.  Quo  magis  vota  nostra  coniungere  par  est,  ut  nos  coelestis  pater  simul  colligat.