1:14
[CO
1.
14]
quae
scripturis
tradita
est,
quaeque
inter
omnes
constare
[OS
25]
debuerat,
facile
et
sibi
et
aliis
ignorare,
negligere,
despicere
permittunt,
parumque
referre
putant,
quid
quisque
de
Deo
et
Christo
teneat,
vel
non
teneat,
modo,
implicita
fide,
suam
mentem
ecclesiae
iudicio
submittat.
Nec
valde
afficiuntur,
si
Dei
gloriam
manifestis
blasphemiis
pollui
contingat.
Cur
tanta
saevitia
et
acerbitate
pro
missa,
purgatorio,
peregrinationibus,
et
id
genus
nugis
belligerantur,
ut
sine
eorum
explicitissima,
ut
ita
dicam,
fide
salvam
fore
pietatem
negent,
cum
tamen
nihil
eorum
a
verbo
Dei
esse
probent.
Cur,
nisi
quia
illis
Deus
venter
est,
culina
religio,
quibus
sublatis,
non
modo
Christianos,
sed
ne
homines
quidem
futuros
se
credunt?
Tametsi
enim
alii
splendide
se
ingurgitant,
alii
tenuibus
crustulis
victitant,
omnes
tamen
ex
eadem
vivunt
olla,
quae
sine
illis
fomentis [p.
14]
non
frigeret
modo,
sed
penitus
conglaciaret.
Ideo,
ut
quisque
eorum
pro
ventre
est
maxime
sollicitus,
ita
pro
sua
fide
bellator
acerrimus.
Denique
huc
ad
unum
omnes
incumbunt,
vel
ut
regnum
incolume,
vel
ut
ventrem
confertum
retineant.
Nemo
vel
minimam
sinceri
zeli
dat
significationem.
Nec
sic
tamen
desinunt
doctrinam
nostram
incessere,
et
quibus
possunt
nominibus
criminari
et
infamare,
quo
vel
invisam,
vel
suspectam
reddant.
Novam
appellant
et
nuper
natam,
dubiam
esse
et
incertam
cavillantur;
rogant,
quibus
confirmata
sit
miraculis;
quaerunt,
an
sit
aequum,
ut
contra
tot
sanctorum
patrum
consensum,
et
vetustissimam
consuetudinem,
obtineat;
urgent,
ut
schismaticam
esse
fateamur,
quae
contra
Ecclesiam
praelium
moveat;
vel
Ecclesiam
multis
saeculis
intermortuam
fuisse,
quibus
nihil
tale
auditum
fuit;
postremo,
nihil
opus
esse,
aiunt,
multis
argumentis,
qualis
enim
sit,
iudicari
a
fructibus
posse:
utpote,
quae
tantum
sectarum
acervum, [p.
15]
tot
seditionum
turbas,
tantam
vitiorum
licentiam
pepererit.
Scilicet
perquam
illis
facile
est,
apud
credulam
imperitamque
multitudinem,
desertae
causae
insultare.
Verum,
si
nobis
quoque
essent
dicendi
vices,
deferveret
profecto
haec
acrimonia,
qua
sic
in
nos
plenis
buccis
despumant.
Principio,
novam
quod
appellant,
Deo
sunt
vehementer
iniurii,
|