50:135  EPIST.  PAULI  AD  CORINTHIOS  II  136  minister,  omnium  personas  induat,  quo  se  accommodet  omnibus.  30.  Si  gloriari  cportet,  in  iis  quae  infirmitatis  meae  sunt,  gloriabor.  31.  Deus  et  pater  Domini  nostri  Iesu  Christi  novit,  qui  est  benedictus  in  saecula,  quod  non  mentiar.  32.  Damasci  Aretas  regius  gentis  praefectus  custadiebat  urbem  Damascenorum,  volens  me  apprehendere:  33.  et  per  fenestram  demissus  fui  in  sporta  per  muros,  atque  effugi  manus  eius.  30.  Si  gloriari  oportet.  Clausula  est  omnium  superiorum,  Jibejatius  Paulum  gloriari  in  iis  quae  sunt  infirmitatis  suae:  hoc  est,  quae  mundi  opinione  contemptum  illi  magis  afferre  poterant  quam  gloriam.  Qualia  sunt  fames,  sitis,  carceres,  lapidationes,  verbera  et  eiusmodi:  quorum  scilicet  non  aliter  nos  vulgo  pudet  atque  magnorum  dedecorum.  31.  Deus  et  pater.  Quoniam  egregium  stratagema  relaturum  erat  et  tamen  non  adeo  notum:  iureiurando  interposito  illud  confirmat.  Nota  autem  qualis  sit  forma  pii  iuramenti:  nempe  quum  asserendae  veritatis  causa  Deum  testem  reverenter  citamus.  Porro  baec  persequutio  fuit  quasi  primum  tyrocinium  Pauli:  quemadmodum  ex  Luca  patet.  Quod  si  talibus  rudimentis  exercitatus  fuit  adbuc  tyro,  quid  de  veterano  milite  iudicandum  est?  sed  quum  iii  fuga  nullum  sit  specimen  generosi  spiritus,  quaeri  potest  quorsum  fugam  suam  commemoret.  Respondeo,  clausas  portas  regiae  civitatis  argumento  suisse  quanto  furore  adversus  eum  arderent  impii:  quem  non  de  nibilo  conceperant.  Nisi  enim  nova  et  insolita  strenuitate  pro  Christo  pugnasset  Paulus,  nunquam  ita  tumultuati  fuissent  impii*  Sed  rara  in  primis  constantia  eius  inde  enituit,  quod  tam  dura  persequutione  elapsus  non  destitit,  opus  Domini  intrepide  persequendo,  totum  mundum  in  se  provocare.  Tametsi  fieri  potest  ut  eludere  pergat  ambitiosos  illos,  qui,  quum  nihil  unquam  experti  essent  praeter  applausus,  favores,  honorificas  salutationes,  mollia  hospitia:  excellentissimi  haberi  volebant.  Nam  ex  adverso  refert  se  fuisse  inclusum,  ut  misera  et  ignominiosa  fuga  salutem  aegre  sibi  quaesierit.  Quod  autem  rogant  quidam,  quum  capitale  esset,  transsilire  muros,  num  Paulo  licitum  fuerit:  respondeo,  primum  non  constare  an  ea  poena  legibus  sancita  fuerit  iq  oriente:  deinde  si  fuerit,  Paulum  tamen  nihil  deliquisse:  quia  neque  hostiliter,  neque  per  ludibrium  id  agebat,  sed  necessitatis  causa.  Lex  enim  hominem  non  puniet,  qui  per  muros  se  deiiciens  vitam  suam,  eripuerit  ex  incendio.  Et  quid  differt  incendium  a  latronum  truculentia?  Consideranda,  semper  est  in  legibus  ratio  et  aequitas.  Haec  consideratio  Paulum  eximet  ab  omni  culpa.