21:132
vocare,
tantopere
plurimis
etiam
exteris
populis
probatum,
ut
non
modo
vernaculis
plurimis
linguis,
utpote
Germanica,
Anglica,
Scotica,
Belgica,
Hispanica,
sed
etiam
hebraice
ab
Immanuele
Tremelio
Iudaeo
christiano,
et
graece
ab
Henrico
Stephano
legatur
elegantissime
conversus.
Qui
deinceps
fuerint
ordinarii
eius
labores,
ex
re
ipsa
diiudicari
potest.
Alternis
hebdomadibus
totis
concionabatur,
triduo
vero
docebat:
singulis
diebus
Iovis
presbyterii
cognitionem
regebat,
diebus
Veneris
in
communi
collatione
scripturae,
quam
Congregationem
vocamus,
iustam
paene
lectionem
habebat
:
varios
sacros
libros
doctissimis
commentariis
illustrabat,
modo
religionis
hostibus
respondebat,
modo
necessariis
de
rebus
undiquaque
scribebat.
Quae
quisquis
attente
legerit,
mirabitur
tot
tantisque
laboribus
unicum
homunculum
sufficere
potuisse.
Utebatur
autem
plurimum
Farello
et
Vireto,
quibus
tamen
ipse
multo
plus
conferebat.
Sed
eorum
amicitia
et
coniunctione
non
minus
improbis
invisa
quam
piis
omnibus
iucunda
mirabiliter
delectabatur.
Et
sane
iucundissimum
erat
spectaculum,
tres
istos
tantos
in
ecclesia
Dei
viros
usque
adeo
in
opere
divino
consentientes,
eosque
diversis
donis
florentes
cernere
et
audire.
Excellebat
quadam
animi
magnitudine
Farellus,
cuius
vel
audire
absque
tremore
tonitrua,
vel
ardentissimas
preces
percipere
nemo
posset,
quin
in
ipsum
paene
coelum
subveheretur.
Viretus
facundiae
suavitate
sic
excellebat,
ut
auditores
ab
ipsius
ore
necessario
penderent.
Calvinus
quot
sonabat
verba,
tot
gravissimis
sententiis
auditoris
mentem
explebat,
ut
saepe
mihi
in
mentem
venerit,
perfectum
quodammodo
videri
posse
pastorem,
qui
ex
tribus
illis
esset
conflatus.
Ut
ad
Calvinum
redeam,
non
his
modo
curis,
sed
domesticis
etiam
externisque
aliis
multis
exercebatur.
Sic
enim
Dominus
benedicebat
eius
ministerio,
ut
ex
omnibus
orbis
christiani
partibus
partim
eius
consilium
in
causa
religionis
efflagitarent,
partim
ad
eum
audiendum
concurrerent,
adeo
ut
Italicam,
Anglicam,
Hispanicam
denique
ecclesiam
Genevae
viderimus,
neque
tot
capiendis
hospitibus
sufficere
posse
una
civitas
videretur.
Domi
vero
etsi
a
bonis
colebatur,
ab
improbis
metuebatur,
et
optime
res
erant
constitutae,
non
deerant
tamen
qui
strenue
illum
exercerent.
Quae
certamina
sigillatim
explicabimus,
ut
habeant
posteri
singulare
fortitudinis
exemplum
quod
pro
viribus
imitentur.
Igitur
ut
ad
historiam
redeamus,
simul
atque
in
urbem
rediit,
memor
illius
sententiae
(Matth.
6,
v.
33)
quaerendum
esse
primum
regnum
Dei
ut
caetera
adiiciantur,
nihil
habuit
antiquius,
quam
ut
ecclesiasticae
politiae
leges
verbo
Dei
consentaneae
senatus
consensu
perscriberentur:
a
quibus
postea
discedere
neque
ministris
ipsis
neque
civibus
liceret.
Id
vero
adeo
ante
proba-
|