41:13
13
IN
DANIELEM.
CAP.
VI.
14
iam
diximus
non
potuisse
effugere
hoc
discrimen,
quin
oblique
deficeret
a
Deo.
Nam
statim
fuisset
illi
exprobratum,
Cur
desinis
a
solito
tuo
more?
Cur
claudis
fenestras?
Cur
non
audes
Deum
tuum
precari?
Satis
ergo
apparet
te
pluris
facere
regem,
quam
Dei
reverentiam
et
metum.
Quoniam
ergo
sic
diminutus
fuisset
honor
Dei,
Daniel
sponte,
quemadmodum
iam
vidimus,
obtulit
se
quasi
sacrificium
ad
mortem.
Hoc
etiam
exemplo
docemur,
semper
filiis
Dei,
quamlibet
circumspecte
agant
et
modeste
se
gerant,
paratas
esse
insidias.
Sed
ita
prudenter
gerere
se
debent,
ut
interea
non
sint
nimium
astuti,
vel
nimium
providi:
hoc
est,
ne
ita
suae
securitati
caveant
ut
interim
obliviscantur
quid
requirat
Deus,
et
quam
pretiosum
sit
ei
suum
nomen,
et
quam
necessaria
sit
fidei
confessio,
in
loco
scilicet
et
tempore.
Nunc
sequitur,
12.
Tunc
accesserunt
et
dixerunt
(et
loquuti
sunt)
coram
rege
super
edicto
regio,
Annon
edictum
obsignasti,
ne
quisquam
homo
peteret
ab
ullo
deo
vel
homine,
usque
ad
triginta
dies
(hos)
praeterquam
abs
te,
rex
(vel,
ut
quisquis,
potius
ita
vertendum
est,
homo
peteret
ab
ullo
deo
vel
homine
asque
ad
triginta
dies
hos,
praeterquam
abs
te
rex)
proiiceretur
in
speluncam
leonum?
"Respondit
rex
ei
dixit,
Firmus
est
sermo
secundum
legem
Medorum
et
Persarum,
quae
non
transit.
Iam
proceres
Darii
tanquam
victores
accedunt
ad
regem:
sed
callide
ipsum
adoriuntur.
Neque
enim
statim
aperte
verba
de
Daniele
faciunt,
quem
sciebant
a
rege
diligi:
sed
iterum
repetunt
quod
dixerant,
non
posse
edictum
mutari,
quoniam
lex
Medorum
et
Persarum
sit
inviolabilis,
neque
possit
reddi
irrita.
Iterum
igitur,
quantum
in
se
est,
sanciunt
edictum
illud,
ne
rex
postea
sit
liber,
vel
audeat
retractare
quod
semel
mandavit.
Notanda
igitur
est
haec
calliditas,
ubi
oblique
regem
circumveniunt,
et
quasi
irretiunt,
ne
postea
liberum
sit
verbum
mutare.
Veniunt
igitur
et
verba
faciunt
de
edicto,
inquit,
regio.
Tacent
nomen
Danielis,
sed
praefantur
de
regio
edicto,
ut
regem
magis
ac
magis
obstringant.
Sequitur
regem
respondisse,
verum
esse
sermonem.
Hic
videmus,
ut
reges
cupide
affectent
laudem
constantiae:
sed
non
discernunt
inter
constantiam
et
obstinationem.
Sic
enim
reges
debent
stare
suis
edictis,
ut
tamen
non
pudeat
ipsos
retractare
quod
temere
promulgarunt.
Si
quid
ergo
inconsiderate
elapsum
est,
prudentia
et
aequitas
hoc
requirit,
ut
corrigant
errorem
suum:
ubi
autem
calcato
omni
respectu
iustitiae,
volunt
firmum
manere
quidquid
iusserunt
etiam
inconsiderate,
haec
est
summa
stultitia
neque
iam
debent
obtendere
constantiam
in
hac
pervicacia,
ut
iam
diximus.
Sed
reliqua
in
crastinum.
|