39:13
13
IN
IEREMIAM.
CAP.
XXXII.
14
Ecce
tu
fecisti
coelum
et
terram.
Si
quis
non
attenderet
ad
circumstantiam
loci,
putaret
hic
prophetam
excurrere,
et
non
contexere
sermonem
suum,
ita
hanc
precationem
esse
quasi
erraticam.
Sed,
quemadmodum
iam
dixi,
quia
sciebat
propheta
homines
nimis
esse
licentiosos
ubi
agitur
de
operibus
Dei,
se
ipsum
fraenavit
in
tempore,
antequam
descenderet
ad
rem
ipsam.
Praefatur
ergo
hoc
modo,
Domine,
non
est
meum
rixari
tecum.
Neque
enim
ad
rationem
reddendam
licet
te
cogere:
Nam
tu
fecisti
coelum
et
terram
in
potentia
tua
magna,
et
brachio
extento.
Est
igitur
tacita
comparatio
inter
Deum
et
hominem
mortalem.
Quisnam
ego
sum,
ut
audeam
te
ad
disceptationem
vocare?
nam
potentia
tua
merito
nobis
est
formidabilis:
dum
attollimus
oculos
in
coelum,
dum
respicimus
terram,
nihil
est
quod
non
debeat
nos
rapere
in
admirationem
tuae
virtutis.
Nam
apparet
sursum
et
deorsum
eius
immensitas.
Videmus
ergo
ut
propheta
hic
extollat
magnificis
elogiis
potentiam
Dei,
quo
se
ipsum
contineat
sub
modestia
et
humilitate,
neque
audeat
obstrepere
Deo,
neque
temere
prorumpere
ad
serendum
iudicium
de
eius
operibus.
Ecce,
inquit,
proponit
sibi
ante
oculos
admirabile
mundi
opificium,
in
quo
relucet
immensa
Dei
virtus.
Postea
adiungit,
neque
est
ulla
res
abscondita
a
te.
Duplex
potest
esse
sensus
huius
particulae.
Nam
tih%
significat
esse
admirabile,
significat
etiam
absconditum
esse.
Iam
maior
pars
interpretum
exponit,
quod
Deum
nihil
lateat,
quia
omnia
posita
sint
sub
eius
oculis:
penetrat
enim
eius
cognitio
usque
ad
profundissimas
abyssos.
Esset
igitur
elogium
sapientiae
Dei,
sicuti
praecessit
elogium
virtutis:
et
hic
sensus
non
male
quadrat.
Non
tamen
repudio
alteram
sententiam,
quae
est
Hieronymi,
quod
scilicet
nihil
sit
Deo
difficile
aut
admirabile,
quoniam
omnia
subiecta
sint
eius
arbitrio:
ita
uno
contextu
diceret
propheta
potentiam
Dei,
quae
refulget
in
conspectu
coeli
et
terrae,
simul
posse
cognosci
in
continua
mundi
gubernatione.
Nam
qui
coelum
et
terram
creavit
potest
etiam
omnia,
ut
nihil
sit
admirabile,
hoc
est,
ut
nihil
sit
difficile
eius
virtuti
simul
ac
hoc
vel
illud
decrevit.
Semper
tamen
in
eundem
scopum
tendit
propheta.
Iam
adiungit,
Tu
facis
misericordiam
in
millia,
et
rependis
iniquitatem
patrum
in
sinum
filiorum.
Hic
propheta
agnoscit
recta
esse
iudicia
Dei,
etiamsi
ipsorum
causa
fugiat
humanas
mentes.
Et
utrumque
fuit
necessarium,
nempe
ut
proponeret
sibi
Ieremias
formidabilem
Dei
potentiam:
deinde
simul
expenderet
omnia
Dei
iudicia
recta
esse,
quamvis
saepe
aliud
homines
existiment.
Deus
enim
habet
absconditam
rationem
in
suis
iudiciis:
ita
fit,
ut
saepe
sollicitent
nos
variae
cogitationes,
et
libenter
quisque
s
Deo
opponeret.
Ideo
propheta
postquam
de
immensa
Dei
virtute
disseruit,
nunc
simul
|