30:13
13
IN
L
LIB.
SAMUEL.
CAP.
XIII.
14
Domino
nostro
Iesu
Christo,
qui
hoc
ipsum
ore
suo
sacro
pronunciavit.
Deus
itaque
se
illis
verbis
ostendit
fore
favorabilem
et
propitium
omnibus
suis
fidelibus:
neque
exspectaturum
donec
gemitus
ipsorum
ad
se
perveniant,
et
in
vitae
discrimen
adducantur:
sed
se
praeventurum
eos
asseverat.
Alibi
vero
dicit
se
statim
ubi
ad
ipsum
clamaverint
manum
habiturum
ad
auxiliandum
ipsis
paratissimam.
Et
alio
loco
etiam
profitetur
se
aurem
attentissimam
ad
fidelium
preces
habiturum.
Has
omnes
promissiones
quae
passim
in
sacris
scripturis
occurrunt
si
in
unum
collegerimus,
facile
iudicabimus
Deum
non
exspectaturum
quum
in
summas
difficultates
et
angustias
inciderimus,
ut
precibus
ipsum
interpellemus,
et
auxilium
imploremus.
Verum
experientia
prorsus
contrarium
evenire
docemur
:
quandoquidem
in
extremum
vitae
discrimen
adducti
a
mane
ad
vesperam,
et
de
die
millies
ad
Deum
exclamamus,
auxilium
eius
implorantes,
et
languentes
ac
paene
deficientes
vociferamur,
et
tamen
dies
abit
sine
auxilio,
et
videtur
Deus
preces
nostras
non
audivisse.
Imo
crescentibus
malis,
videtur
potius
a
nobis
recessisse,
et
pro
auxilio
in
mortis
discrimen
coniecisse.
Verum
istis
rationibus
fieri
experimentum
patientiae
fidelium
sciendum
est.
Neque
tamen
propterea
sibi
Deum
contrarium.
Quod
si
probe
cognitum
erit
a
nobis,
minime
mirum
videbitur
quod
hic
recitatur,
nempe
Samuelem
iussisse
Saulem
se
exspectare
;
et
tamen
non
tam
cito
venisse,
quam
Saul
sibi
persuaserat.
Verum
tamen
non
defuisse
promissis
Samuelem
certum
est,
qui
septimo
die,
ut
praedixerat,
venit,
licet
non
ea
hora
qua
exspeetabatur.
Atque
hoc
diligenter
observandum
est.
Namque
certissimum
est
Deum
nunquam
tardare,
neque
occasionem
permittere
ut
effluat:
sed
semper
opportunum
auxilium
nobis,
prout
ipse
necessarium
esse
novit
adferre.
Idcirco
dicebat
olim
Habacuc
propheta:
Veniens
veniet,
et
non
tardabit:
nimirum
si
quid
ad
salutem
nostram
faciat
intueamur,
et
officio
nostro
fungamur.
Dicit
enim
eodem
loco
propheta:
Si
moram
fecerit,
exspecta
illum.
Quamobrem
si
sensus
nostros
coercere,
et
intra
patientiae
terminos
continere
possumus,
et
exspectare
ut
Deus
providentia
sua
nos
regat
et
operetur,
certo
persuasos
esse
nos
oportet,
illum
nunquam
nobis
defuturum,
neque
auxilium
suum
tardaturum.
Sed
si
nostrae
impatientiae
locum
demus,
semper
tardare
Deum
existimabimus.
Nam
nisi
singulis
momentis
quibus
eum
invocamus,
eius
auxilium
senserimus,
semper
moram
facere
illum
arbitrabimur,
et
miris
modis
cruciabimur.
Atque
hoc
israelitico
populo
et
Sauli
contigisse
videmus
:
in
quibus
tanquam
in
speculo,
aut
imagine
viva,
possumus
ea
quae
supra
diximus
contemplari:
nempe
Deum,
si
illum
intueamur,
nunquam
deesse
nobis,
|