25:13
13
SANCTIONES
A
PROMISSIONIBUS
ET
MINIS.
14
Dei
cultores
ex
observatione
legis,
et
quales
poenae
transgressores
maneant.
Antehac
quidem
admonui,
quidquid
nobis
promittit
Deus,
si
in
praeceptis
eius
ambulemus,
fore
irritum
si
opera
nostra
summo
iure
examinet.
Hinc
fit
ut
legalibus
pactis
renunciandum
sit,
si
quid
cupimus
gratiae
apud
Deum
consequi.
Verum
quia
fidelium
opera,
utcunque
vitiosa
sint,
intercedente
venia
nihilominus
placent
Deo:
inde
etiam
pendet
promissionum
effectus,
dum
conditio,
quae
in
lege
praecisa
est,
temperatur.
Ergo
dummodo
aspirent
et
conentur,
eorum
studio,
quamvis
imperfecto,
perinde
rependitur
merces
ac
si
in
solidum
officio
defuncti
essent.
Nam
quia
fide
sepeliuntur
eorum
vitia,
quod
gratuito
largitur
Deus,
mercedis
nomine
commendat.
Ergo
ambulare
in
praeceptis
Dei,
non
praecise
tantundem
hic
valet
ac
praestare
quidquid
lex
imperat:
verum
sub
hoc
verbo
includitur
Dei
indulgentia,
qua
filios
suos
tolerat,
eorumque
vitiis
ignoscit.
Ideoque
apud
fideles
fructu
non
caret
promissio,
dum
ex
animo
student
se
Deo
consecrare,
quamvis
a
perfectione
adhuc
longe
absint:
secundum
prophetae
doctrinam:
Parcam
illis,
quemadmodum
pater
filio
parcit
dum
servit
ei
(Malac.
3,17)
:
ac
si
diceret,
eorum
obsequium
non
quia
mereatur
sibi
fore
gratum,
sed
quia
illud
paterno
favore
prosequetur.
Unde
apparet
quam
stulta
imaginatione
superbiant
qui
Deum
quasi
ex
pacto
sibi
facere
volunt
debitorem.
Quod
autem
remuneratio
cuius
nunc
fit
mentio,
fere
restringitur
ad
terrenam
et
caducam
vitam,
pars
est
legalis
paedagogiae.
Sicuti
enim
veteri
populo
sub
umbra
et
imagine
proposita
fuit
spiritualis
Dei
gratia,
ita
eadem
ratio
tam
in
poenis
quam
in
praemiis
valuit.
Reconciliatio
cum
Deo
sanguine
pecudum
repraesentata
fuit,
variae
fuerunt
expiationum
formae
:
sed
tantum
externae
et
visibiles,
quia
nondum
in
Christo
apparuerat
veritas.
Eadem
igitur
de
causa,
quia
nondum
tam
luculenta
et
familiaris
vitae
aeternae
et
ultimae
resurrectionis
patribus
obtigerat
cognitio,
ut
nunc
in
evangelio
refulget,
Deus
externis
documentis
ut
plurimum
ostendit
se
vel
propitium
esse
vel
offensum
populo
suo.
Quia
hodie
non
palam,
ut
olim,
scelera
Deus
ulciscitur:
colligunt
fanatici
homines
eum
prope
mutasse
naturam.
Imo
hoc
praetextu
Manichaei
finxerunt
deum
Israelis
diversum
a
nostro.
Hic
autem
error
ex
crassa
et
turpi
inscitia
nascitur:
quia
dum
modum
agendi
non
discernunt,
Deum
ipsum
impie
discerpere
non
dubitant.
Terra
hodie
non
dehiscit
ut
rebelles
absorbeat:
non
fulminat
e
coelo
Deus
sicuti
adversus
Sodomam:
non
accendit
ignem
in
urbibus
sceleratis,
sicuti
olim
in
castris
Israelitarum:
non
ebulliunt
immissi
serpentes
qui
lethales
morsus
infligant:
denique
non
versantur
quotidie
ante
oculos
tam
manifesta
poenarum
exempla,
quae
Deum
formidabilem
ostendant:
nempe
|