2:13
PRAEFATIO
AB
REGEM
GALLIAE.
matam
esse
voluit
(Rom.
12,
6),
certissimam
amussim
posuit
qua
probari
scripturae
interpretatio
debeat.
Ad
hanc
itaque
fidei
regulam
si
nostra
exigantur,
in
manibus
est
victoria.
Quid
enim
melius
atque
aptius
fidei
convenit
quam
agnoscere
nos
omni
virtute
nudos,
ut
a
Deo
vestiamur?
omni
bono
vacuos,
ut
ab
ipso
impleamur?
nos
peccati
servos,
ut
ab
ipso
liberemur?
nos
caecos,
ut
ab
ipso
illuminemur?
nos
claudos,
ut
ab
ipso
dirigamur?
nos
debiles,
ut
ab
ipso
sustentemur?
nobis
omnem
gloriandi
materiam
detrahere,
ut
solus
ipse
gloriosus
emineat
et
nos
in
ipso
gloriemur?
Haec
atque
id
genus
reliqua
quum
a
nobis
dicuntur,
interpellant
illi,
quiritanturque
hoc
modo
subverti
caecum
nescio
quod
lumen
naturae,
fictas
praeparationes,
liberum
arbitrium,
et
meritoria
salutis
aeternae
opera,
cum
suis
etiam
supererogationibus;
quia
ferre
non
possunt
integram
omnis
boni,
virtutis,
iustitiae,
sapientiae,
laudem
ac
gloriam
apud
Deum
residere.
At
non
legimus
reprehensos
qui
nimium
e
fonte
aquae
vivae
hauserint;
contra
graviter
obiurgantur
qui
foderunt
sibi
puteos,
puteos
contritos,
et
qui
continere
aquam
non
valent
(Ier.
2,
13).
Rursum
quid
fidei
convenientius
quam
Deum
sibi
polliceri
propitium
patrem,
ubi
Christus
frater
ac
propitiator
agnoscitur?
quam
omnia
laeta
ac
prospera
secure
ab
eo
exspectare,
cuius
inenarrabilis
erga
nos
dilectio
eo
progressa
est
ut
proprio
filio
non
pepercerit
quin
pro
nobis
ipsum
traderet?
quam
in
certa
exspectatione
salutis
et
vitae
aeternae
acquiescere,
ubi
Christus
a
patre
datus
cogitatur,
in
quo
tales
thesauri
sunt
absconditi?
Hic
nobis
manum
iniiciunt,
et
illam
fiduciae
certitudinem
arrogantia
et
praesumptione
non
carere
clamant.
At,
ut
nihil
de
nobis,
ita
omnia
de
Deo
praesumenda
sunt.
Nec
alia
ratione
vana
gloria
spoliamur,
nisi
ut
in
Domino
discamus
gloriari.
Quid
ultra?
Percurre,
fortissime
Rex,
omnes
nostrae
causae
partes,
et
quovis
sceleratorum
hominum
genere
nequiores
nos
existima,
nisi
plane
comperias,
in
hoc
nos
laborare
et
probris
affici
quia
spem
reponimus
in
Deo
vivo
(1
Tim.
4,
10);
quia
hanc
credimus
esse
vitam
aeternam,
nosse
unum
verum
|