50:126  itaque,  quid  docendum  sit,  et  quid  necessarium  sit  cognitu,  se  tenere  asserit:  utcunque  non  sit  facundus  rhetor,  qui  doctrinam  suam  noverit  polito  et  exquisito  dicendi  genere  illustrare.  Sed  quaeritur  annon  apostolis  necessaria  sit  etiam  dicendi  facultas  :  alioqui  quomodo  erunt  ad  docendum  appositi?  aliis  forte  sufficeret  cognitio.  Doctor  autem  quomodo  mutus?  Respondeo,  Paulum  non  ita  se  fateri  sermone  imperitum,  quasi  prorsus  esset  infans:  sed  quia  non  polleret  tam  splendida  eloquentia  quam  alii,  quibus  concedit  hanc  palmam,  sibi  retinens  quod  erat  praecipuum:  rem  ipsam  scilicet,  illis  relinquens  sine  gravitate  loquacitatem.  Quod  si  quis  roget  cur  Dominus,  qui  linguas  hominum  formavit,  non  instruxerit  etiam  tantum  apostolum  facundia,  ne  quid  illi  deesset:  respondeo,  illi  fuisse  abunde  datum  quod  eloquentiae  defectum  suppleret.  Videmus  enim  ac  senti  m  ns  quanta  maiestas  in  eius  scriptis  exstet,  quanta  altitudo  emineat,  quantum  pondus  subsit,  quanta  vis  se  proferat:  fulmina  denique  sunt,  non  verba.  Annon  dilucidius  spiritus  sancti  efficacia  apparet  in  nuda  verborum  rusticitate  (ut  ita  loquar)  quam  in  elegantiae  et  nitoris  larva?  Sed  de  hac  re  fusius  tractatum  est  in  superiore  epistola.  In  summa  verbo  tenus  fatetur  quod  obiiciunt  adversarii:  re  ipsa  negat  quod  intendunt.  Nos  quoque  eius  exemplo  rem  discamus  verbis  praeferre.  Atque  ut  barbarum,  sed  vulgare  proverbium  usurpem,  teneant  alii  quid  nominis,  nos  autem  quid  rei.  Si  accedit  eloquentia,  sit  tanquam  auctarium:  deinde  non  conferatur  ad  fucandam  vel  adulterandam  doctrinam,  sed  genuina  simplicitate  explicandam.  Verum  ubique.  Quia  magnificum  quiddam  erat  se  aequare  praecipuis  apostolis:  ne  hoc  arrogantiae  tribuatur,  iudices  facit  Corinthios,  modo  ex  ipsa  experientia  iudicent.  Nam  satis  multis  documentis  compertum  habebant,  non  frustra  ipsum  neque  abs  re  gloriari.  Se  ergo  verbis  supersedere  intelligit,  quia  res  et  experientia  clare  proferant  quidquid  dicturus  esset.  7.  Num  illud  peccavi)  quod  me  ipsum  humilior  verim  ut  vos  exaltaremini  :  quod  gratuito  evangelium  Dei  praedicaverim  vobis?  8.  Caeteras  ecclesias  depraedatus  sum,  accepto  ab  illis  stipendio,  quo  vobis  inservirem.  9.  Et  quum  apud  vos  essem  et  egerem,  non  onerosus  fui  cuiquam.  Nam  quod  mihi  deerat,  suppleverunt  fratres  qui  venerant  ex  Macedonia.  Et  in  omnibus  sic  me  servavi,  ne  cui  essem  onerosus,  atque  ita  servabo.  10.  Est  veritas  Christi  in  me,  quod  haec  gloriatio  non  interrumpetur  contra  me  in  regionibus  Achaiae,  ll.  Quapropter?  an  quod  non  diligam  vos?  Deus  navit.  12.  Verum  quod  facio,  idem  et  faciam:  ut  amputem  occasionem  iis  qui  cupiunt  occasionem,  ut  in  quo  gloriantur  reperiantur  quemadmodum  et  nos.