21:125
125
VITA
CALVINI.
126
contemptores
animadvertisse
diceret.
Quod
dedecus
verae
religioni
inustum
non
ferens
Calvinus
eius
edendi
libri
occasionem
arripuit,
meo
quidem
iudicio
incomparabilis:
addita
excellenti
ad
Regem
ipsum
praefatione,
quam
si
forte
legisset
ille,
aut
ego
vehementer
fallor,
aut
magnum
esset
illi
meretrici
Babylonicae
iam
tum
vulnus
illatum.
Erat
enim
ille
Rex
non
quales
eum
sunt
consequuti
postea:
sed
acerrimus
rerum
aestimator,
iudicii
ad
dignoscendum
verum
non
parvi,
eruditorum
fautor,
neque
per
se
a
nobis
alienus.
Sed
illum
haec
audire,
nedum
legere,
neque
populi
Gallici
neque
ipsius
regis
peccata
passa
sunt,
quibus
ira
Dei
iam
tum
propinqua
imminebat.
Edito
hoc
libro
suaque
veluti
praestita
patriae
fide,
Calvinum
visendae
Ferrariensis
Ducissae,
Ludovici
XII.
Francorum
Regis
filiae,
cuius
tum
pietas
celebrabatur,
simulque
Italiae
veluti
procul
salutandae
desiderium
incessit.
Illam
igitur
vidit,
simulque
quantum
id
illum
facere
praesens
rerum
status
sinebat,
in
vero
pietatis
studio
confirmavit,
ut
eum
postea
vivum
semper
unice
dilexerit,
ac
nunc
quoque
superstes
gratae
in
defunctum
memoriae
specimen
edat
luculentum.
Caeterum
ex
Italia,
in
cuius
fines
se
ingressum
esse
dicere
solebat,
ut
inde
exiret,
in
Galliam
regressus,
rebus
suis
omnibus
ibi
compositis,
abductoque
quem
unicum
superstitem
habebat
Antonio
Calvino
fratre,
Basileam
vel
Argentinam
reverti
cogitantem,
interclusis
aliis
finibus
*)
per
Allobrogum
[_A
8]
fines
iter
institutum
prosequi
bella
coegerunt.
Ita
factum
ut
Genevam
veniret,
nihil
ipse
quidem
de
illa
urbe
cogitans,
sed
ut
mox
apparuit
divinitus
eo
perductus.
Erat
enim
in
illam
urbem
paulo
ante
mirabiliter
introductum
Christi
evangelium
duorum
summorum
virorum
opera,
Gulielmi
Farelli
Delphinatis,
non
ut
quidam
commenti
sunt
ex
coenobio
sed
ex
schola
Iacobi
Fabri
Stapulensis
prodeuntis,
et
Petri
Vireti
Orbensis
ex
agro
Bernensi
ac
Friburgensis
ditionis
2)
quorum
postea
laboribus
copiosissime
Dominus
benedixit.
Eos
igitur
quum,
ut
inter
bonos
fieri
solet,
Calvinus
transiens
invisisset,
tum
Farellus,
ut
erat
plane
vir
ille
spiritu
quodam
heroico
afflatus,
multis
eum
verbis
frustra
obtestatus,
ut
secum
potius
Genevae
laboraret
quam
longius
excurreret,
nec
ei
facile
Calvinus
assentiretur:
At
ego
tibi,
inquit,
studia
tua
praetexenti
denuncio
omnipotentis
Dei
nomine
futurum
ut,
nisi
in
opus
istud
Domini
nobiscum
incumbas,
tibi
non
tam
Christum
quam
te
ipsum
quaerenti
Dominus
maledicat.
Hac
terribili
denunciatione
territus
Calvinus
sese
presbyterii
et
magistratus
voluntati
permisit,
quorum
suffragiis,
1)
Edd.
recenti,
itineribus.
2)
ac
Friburgensis
ditionis
om.
Edd.
recenti.
|