52:121
121
CAPUT
UL
122
damnat
quamlibet
versutiam
et
omnes
malas
fallendi
artes.
Neque
enim
de
calumniis
tantum
accipio,
sed
generaliter
oppono
sinceritari.
Itaque
brevius
sic
reddere
liceret,
ac
nescio
an
etiam
melius,
ne
mentiamini
alii
aliis.
Prosequitur
autem
suum
illud
argumentum
de
societate
quam
habent
fideles
cum
morte
et
resurrectione
Christi
:
sed
aliis
loquendi
formis
utitur.
Yetus
homo
significat
quidquid
afferimus
ex
utero
matris,
et
quidquid
sumus
natura.
Eum
exuunt
quicunque
renovantur
per
Christum.
Contra,
novus
homo
est
qui
spiritu
Christi
reformatus
est
in
oboedientiam
iustitiae:
vel
natura
in
veram
integritatem
restituta
per
eundem
spiritum.
Vetus
autem
ordine
novum
praecedit,
quia
ex
Adam
prius
nati,
deinde
per
Christum
renascimur.
Quemadmodum
autem
quod
habemus
ex
Adam,
senescit
atque
ad
interitum
inclinat:
sic
quod
per
Christum
consequimur,
perpetuo
manet,
non
est
caducum,
sed
potius
ad
immortalitatem
fertur.
Locus
hic
notandus
est,
quia
ex
eo
colligi
potest
definitio
regenerationis.
Continet
enim
duas
partes,
veteris
hominis
depositionem,
et
instaurationem
novi:
quarum
Paulus
hic
meminit.
Ac
notandum
est,
veterem
hominem
ab
operibus
suis,
tanquam
arborem
a
fructibus,
discerni.
Unde
sequitur,
veteris
hominis
nomine
intelligi
pravitatem
nobis
ingenitam.
10.
Qui
renovatur
in
agnitionem.
Primum
novitatem
vitae
in
agnitione
consistere
docet:
non
quia
simplex
et
nuda
agnitio
sufficiat,
sed
loquitur
de
spiritus
sancti
illuminatione,
quae
viva
est
atque
efficax,
ut
non
tantum
mentem
illustret
accensa
veritatis
luce,
sed
totum
hominem
transformet.
Atque
hoc
est
quod
continuo
addit,
renovari
nos
ad
imaginem
Dei.
Imago
autem
Dei
in
tota
anima
residet,
quum
non
ratio
tantum,
sed
voluntas
etiam
recta
est.
Hinc
etiam
discimus,
tum
quis
finis
sit
regenerationis
nostrae,
hoc
est,
ut
Deo
reddamur
similes,
ac
in
nobis
reluceat
eius
gloria:
tum
quae
sit
Dei
imago,
cuius
mentio
fit
apud
Mosem,
nempe
totius
animae
rectitudo
et
integritas:
ita
ut
homo
sapientiam
Dei,
iustitiam
et
bonitatem
quasi
speculum
repraesentet
Ad
Ephesios
paulo
aliter
loquitur,
sed
eodem
sensu:
vide
locum
cap.
4,
24.
Simul
admonet
Paulus,
nihil
esse
praestantius
quo
adspirent
Colossenses,
quia
summa
haec
sit
nostra
perfectio
et
beatitas,
imaginem
Dei
gestare.
11.
Ubi
non
est
Iudaeus.
Hoc
data
opera
adiecit,
ut
rursus
abstraheret
Colossenses
a
caeremoniis.
Hoc
enim
sonant
verba,
christianam
perfectionem
externis
istis
observationibus
nihil
indigere,
imo
res
esse
ab
ea
penitus
alienas.
Nam
sub
discrimine
praeputii
et
circumcisionis,
Iudaei
et
Graeci,
externa
omnia
comprehendit
per
synecdochen.
Quae
sequuntur,
barbarus,
Scytha,
servus,
liber,
ad
amplificationem
sunt
addita.
Omnia
et
in
omnibus
Christus.
Hoc
est,
Chris-
|