55:12
canam
Dei
maiestatem
transfertur.
Sed
tamen
haec
quae
sensibus
nostris
conspicua
sunt,
apte
ad
Deum
accommodantur,
ut
sciamus
quid
in
Christo
quaerendum
sit,
et
quid
nobis
utilitatis
afferat.
Nam
hoc
quoque
notandum
est,
non
hic
doceri
frivolas
speculationes:
sed
tradi
solidam
fidei
doctrinam.
Quare
debemus
in
usum
nostrum
haec
Christi
elogia
applicare:
sicuti
ad
nos
relationem
habent.
Dum
igitur
audis
filium
esse
splendorem
paternae
gloriae,
sic
apud
te
cogita,
gloriam
patris
esse
tibi
invisibilem
donec
in
Christo
refulgeat:
ideo
vocari
characterem
substantiae,
quod
patris
maiestas
sit
recondita
donec
se
veluti
in
imagine
impressam
ostendat.
Qui
hac
relatione
non
observata,
altius
philosophantur,
frustra
se
macerant,
quia
non
tenent
apostoli
consilium.
Neque
enim
hic
tradere
voluit
quid
simile
intus
habeat
pater
cum
filio:
sed
quemadmodum
dixi,
fidem
nostram
aedificare
cum
fructu
voluit:
ut
discamus,
non
aliter
Deum
nobis
patefieri
quam
in
Christo.
Tam
enim
in
Dei
essentia
immensus
est
fulgor,
ut
oculos
nostros
perstringat
donec
irradiet
nos
in
Christo.
Unde
sequitur,
nos
caecutire
ad
lucem
Dei,
nisi
in
Christo
nobis
affulgeat.
Haec
vere
utilis
est
philosophia,
ex
serio
fidei
sensu
et
experimento
discere
Christi
excellentiam.
Idem
(ut
iam
dixi)
et
de
charactere
sentiendum
est.
Nam
quum
Deus
per
se
nobis
sit
incomprehensibilis,
in
filio
demum
eius
forma
nobis
apparet.
Ergo
aitaoyaa|
jia
hic
nihil
aliud
significat
quam
lumen
visibile,
aut
refulgentiam,
cuius
oculi
nostri
sint
capaces:
et
yjxp7.Y.x:s\p}
vivam
formam
occultae
substantiae.
Priore
voce
admonemur,
extra
Christum
nihil
esse
lucis,
sed
meras
tenebras.
Nam
quum
Deus
unica
lux
sit,
qua
nos
omnes
illuminari
oportet,
hac
tantum
irradiatione
(ut
ita
loquar)
se
in
nos
diffundit.
Secundo
admonemur,
vere
et
solide
Deum
in
Christo
cognosci.
Neque
enim
obscura
est
vel
adumbrata
eius
imago
duntaxat:
sed
expressa
effigies
quae
ipsum
refert,
quemadmodum
nummus
matricem
cunei,
quo
percussus
est,
formam.
Quamquam
plus
etiam
dicit
apostolus:
nempe
patris
substantiam
quodammodo
Christo
insculptam
esse.
Nomen
OTCoaTaasoec,
quod
ego
alios
sequutus,
verti
substantiam
(meo
iudicio)
non
esse
vel
essentiam
patris
denotat,
sed
personam.
Nam
illud
absurde
diceretur,
Dei
essentiam
in
Christo
impressam
esse:
quum
eadem
sit,
et
quidem
simplex
utriusque
essentia.
Sed
vere
apteque
dicitur,
quidquid
proprium
habet
pater,
in
Christo
expressum
esse:
ut
qui
hunc
tenet,
quidquid
in
patre
est,
simul
teneat.
Atque
in
hac
significatione
orthodoxi
patres
hypostasin
usurpant:
ut
triplex
in
Deo
sit,
unica
vero
ooaia.
Et
Hilarius
passim
latinum
nomen
substantiae
pro
persona
accipit.
Caeterum
etsi
hic
non
est
propositum
apostolo,
disserere
qualis
in
se
sit
Christus,
sed
qualem
se
nobis
re
ipsa
declaret:
tamen
Arianos
et
Sabel-
|