45:12
qua
iniunctum
sibi
a
Deo
munus
singuli
possent
obire.
Templi
nomen
hic
pro
sancto
accipitur:
quod
ideo
notandum
est,
quia
aliquando
atrium
etiam
comprehendit.
Zacharias
autem
in
templum
ingressus
dicitur,
quo
pedem
inferre
nullis
nisi
sacerdotibus
licebat.
Ideo
populum
dicit
Lucas
procul
stetisse,
inter
quem
et
altare
suffitus
longa
erat
distantia,
quoniam
medium
erat
altare,
in
quo
victimae
offerebantur.
Ac
notandum
est
quod
dicit
Lucas,
coram
Deo:
nam
quoties
in
sanctum
ingrediebatur
sacerdos,
quasi
in
Dei
conspectum
prodibat,
ut
inter
eum
et
populum
esset
mediator.
Voluit
enim
Dominus
hoc
populo
suo
testatum
esse,
nemini
mortalium
patere
aditum
in
coelos,
nisi
praeeunte
sacerdote:
imo,
quamdiu
vivunt
homines
in
terris,
non
accedere
ad
thronum
coelestem,
ut
illic
gratiam
inveniant,
nisi
in
mediatoris
persona.
Itaque
quum
multi
essent
sacerdotes,
non
duobus
simul
fas
erat
solenne
intercessionis
officium
pro
populo
obire:
sed
ideo
distributi
erant
in
classes,
ut
unus
duntaxat
sanctuarium
intraret,
atque
ita
non
nisi
unus
eodem
tempore
esset
sacerdos.
Porro
huc
spectabat
thymiama,
ut
admonerentur
fideles,
precationum
suarum
odorem
non
adscendere
in
coelum
nisi
per
sacrificium
mediatoris.
Quomodo
autem
figurae
istae
nobis
conveniant,
ex
epistola
ad
Hebraeos
petendum
est.
12.
Zacharias
turbatus
est.
Tametsi
non
ideo
servis
suis
apparet
Deus,
ut
eos
terreat,
utile
tamen,
imo
necessarium
est,
eos
metu
percelli,
ut
in
se
confusi
iustum
Deo
honorem
praestare
discant.
Nec
solum
narrat
Lucas,
territum
fuisse
Zachariam,
sed
addit,
timorem
irruisse
super
eum:
quo
significat
adeo
expavefactum
esse,
ut
terrori
succumberet.
Neque
hominibus
a
Dei
praesentia
metus
tantum
incutitur,
qui
eos
ad
reverentiam
erudiat,
sed
qui
humiliet
carnis
superbiam,
quae
tam
proterva
est,
ut
nunquam
se
nisi
violenter
subacti
Deo
subiiciant.
Unde
etiam
colligimus,
non
nisi
absente
Deo
(hoc
est,
quum
se
ab
eius
conspectu
subducunt)
superbire
ac
sibi
blandiri.
Nam
si
Deum
ante
oculos
iudicem
haberent,
necesse
esset
protinus
concidere.
Ac
si
hoc
Zachariae,
cui
iustitiae
laus
datur,
ad
conspectum
angeli
accidit,
qui
divinae
lucis
scintilla
est,
quid
fiet
nobis
miseris,
si
nos
Dei
maiestas
ad
fulgorem
suum
producat?
Iam
vero
sanctorum
patrum
exemplo
docemur,
non
alios
vivo
divinae
praesentiae
sensu
affici,
nisi
qui
tremunt
et
trepidant
ad
eius
conspectum,
stupidos
autem
et
hebetes
esse,
qui
eum
loquentem
secure
audiunt.
13.
Ne
timeas.
Zacharia.
Notandum
est,
Dei
gloriam
ita
formidabilem
esse
sanctis,
ut
non
prorsus
absorbeantur
a
pavore,
sed
tantum
ut
inani
fiducia
deiecti
humiliter
eum
suspiciant.
Simul
ergo
ac
carnis
superbiam
prostravit
Deus
in
suis
fideli-
|