41:12
se
Deum
laudasse,
hoc
etiam
diligenter
notandum
est
quia
multi
in
suis
votis
obmurmurant
Deo.
Quamvis
enim
cupide
hoc
vel
illud
postulent,
tamen
feruntur
immodico
impetu,
et,
quemadmodum
dixi,
rogando
obstrepunt,
nisi
Deus
statim
obediat
ipsorum
votis.
Haec
ratio
est
cur
coniungat
Daniel
laudes
vel
gratiarum
actionem
cum
precibus:
quemadmodum
etiam
Paulus
nos
ad
utrumque
hortatur:
Innotescant,
inquit,
(Phil.
4,
6)
preces
vestrae
apud
Deum
cum
gratiarum
actione:
quasi
diceret,
non
posse
rite
concipi
preces
et
vota
coram
Deo,
nisi
ubi
sanctum
eius
nomen
benedicimus,
quamvis
non
statim
reddat
nos
votorum
nostrorum
compotes.
Et
notanda
est
circumstantia
in
Daniele:
exsulaverat
per
longum
tempus,
et
versatus
fuerat
inter
multas
et
molestas
iactationes:
celebrat
tamen
laudes
Dei.
Quis
nostrum
hac
patientia
instructus
erit,
ut
Deum
laudet,
si
per
tres
vel
quatuor
annos
multis
molestiis
fuerit
gravatus?
Imo
vix
dies
unus
praeterit,
quin
sic
ferveant
nostra
desideria,
ut
prorumpat
aliquis
impetus
contra
Deum.
Quod
ergo
Daniel
potuit
perseverare
in
Deo
laudando,
quum
tamen
tot
premeretur
angustiis,
et
doloribus,
et
molestiis,
hoc
insigne
fuit
documentum
invictae
patientiae.
Et
procul
dubio
significat
continuum
actum,
ubi
ponit
demonstrativum
pronomen
n21
quod
refertur
ad
morem
ordinarium,
sicuti
antea
fecerat,
a
pristino
illo
tempore.
Quum
designat
tempus,
notat,
quemadmodum
dixi,
perseverantiam,
quod
non
semel
neque
bis
duntaxat
ita
solitus
fuerit
orare,
sed
quod
aequabili
tenore
per
singulos
dies
se
exerceret
iu
hoc
pietatis
officio.
Postea
sequitur,
l
l
.
Tunc
viri
illi
sociati
sunt
(vel,
congregati
sunt,
ut
ab
aliis
vertitur)
et
invenerunt
Danielem
orantem
et
precantem
coram
Deo
suo.
Hic
fraudem
suam
patefaciunt
proceres
Darii,
dum
observant
Danielem,
idque
faciunt
conspiratione
mutua.
Neque
enim
aliunde
impulsi
fuerant
ad
dictandum
edictum,
nisi
ut
traherent
Danielem
ad
mortem.
Ergo
conveniunt
inter
se,
et
deprehendunt
Danielem
orantem
et
precantem
coram
Deo
suo.
Si
clanculum
precatus
fuisset
Daniel,
non
futurus
erat
obnoxius
his
insidiis:
atqui
non
dubitavit
se
morti
obiicere.
Sciebat
enim
quorsum
tenderet
edictum:
et
sciebat
proceres
illos
venturos.
Videmus
ergo
ut
sponte
praesentem
mortem
adierit:
neque
alia
de
causa,
nisi
ut
retineret
purum
Dei
cultum,
etiam
in
externa
professione.
Eant
nunc
qui
volunt
obtegere
suam
perfidiam,
dum
praetexunt
non
esse
temere
periclitandum,
et
quum
undique
obsideant
eos
improbi,
se
ideo
cavere,
ne
ita
vitam
suam
temere
proiiciant.
Nam
Daniel
secundum
ipsos
culpandus
esset
nimiae
simplicitatis
et
stultitiae,
quod
ita
certum
discrimen
obierit
sciens
et
volens.
Sed
|