39:12
tenemus
quomodo
inter
se
conveniant
cognitio
prophetica,
qua
praeditus
fuit
Ieremias,
et
ignorantia
quae
eum
impulit
ad
istam
exclamationem.
Sciebat
certissimum
esse
quod
in
visione
ostensum
fuerat,
sed
quid
hoc
sibi
vellet,
et
quomodo
peragendum
esset
hoc
Dei
opus,
id
vero
incomprehensibile
fuit:
et
hinc
admiratio.
Dicit
igitur
se
precatum
fuisse:
quo
docemur
quoties
nobis
obrepunt
cogitationes,
quae
nos
huc
et
illuc
agitent,
confugiendum
esse
ad
preces.
Multi
enim
suas
anxietates
fomentis
obdurant,
dum
scilicet
sese
torquent
in
omnes
partes,
et
exercent
omnes
suos
sensus
ac
fatigant
sine
ullo
fructu.
Quoties
igitur
aliqua
anxietas
nobis
obrepit,
sciamus
hoc
remedium
mature
esse
adhibendum,
nempe
ut
Deum
precemur,
quo
nos
expediat,
nec
sinat
in
profundum
demergi,
quemadmodum
accidere
solet
omnibus
curiosis,
et
qui
habenas
sibi
laxant
in
suis
imaginationibus.
Iam
videmus
prophetam
sic
fuisse
quasi
obstupefactum
ut
tamen
non
sibi
plus
promiserit,
quam
utile
erat,
sed
statim
concesserit
ad
preces,
ut
Deus
ostenderet
quod
ipsum
angebat.
Sequitur
precatio,
quae
tamen
non
statim
explicat
mentem
prophetae.
Neque
enim
usque
ad
versum
25,
declarat
quorsum
precatus
fuerit.
Sed
videtur
hic
congerere
multa
extra
rem.
Tenendum
est
eius
consilium
ex
summa
precationis:
Domine,
inquit,
quorsum
iussisti
ut
agrum
emerem,
qui
tamen
est
sub
manu
hostium?
agrum
possident
Chaldaei:
tu
vero
iubes
me
pecuniam
profundere.
Haec
fuit
summa
postulationis.
Sed
videtur
Ieremias
vagari
per
longos
circuitus
quum
dicit,
Tu
fecisti
coelum
et
terram
in
potentia
tua,
et
brachio
extento:
nihil
est
tibi
admirabile:
tu
facis
misericordiam
in
mille
generationes:
rependis
iniquitatem
patrum
in
filios:
nomen
tuum
est
Iehovah
exercituum:
tu
es
magnus
consilio
et
excellens
opere:
oculi
tui
sunt
aperti,
et
quae
sequuntur
videntur
haec
nihil
ad
praesentem
causam
facere.
Sed
minime
dubium
est
quin
propheta
se
ipsum
quasi
iniecto
fraeno
cohibere
voluerit,
ut
acquiesceret
Dei
consilio,
quamvis
esset
absconditum
et
incomprehensibile.
Nam
si
erupuisset
statim
in
suam
precationem,
poterat
primo
impetu
fervoris
cum
Deo
litigare.
Ita
enim
fert
hominis
ingenium,
ut
subito
Deum
compellat,
ut
ebulliat
extra
modum.
Propheta
igitur
qui
satis
tenebat
non
esse
tantam
moderationem
in
hominibus,
ut
recte
iudicent
de
operibus
Dei
et
sobrie,
opposuit
sibi
haec
claustra,
et
quasi
circumdedit
sibi
cancellos,
ut
ne
sibi
plus
licentiae
concederet,
quam
fas
erat.
Sciamus
ergo
haec
omnia
elogia,
quibus
propheta
Deum
insignit,
spectare
in
hunc
finem,
ut
sibi
ipsi
moderationem
et
modestiam
imperet,
atque
ita
compescat
omnes
vagos
sensus,
quibus
titillari
solent
nomines.
Nunc
veniamus
ad
verba
ipsa:
Aha
Adonai
Iehovah,
inquit,
Heu
Domine
Deus,
|