37:12
absurdum
non
est
virtute
spiritus
omnia
reparari:
atque
rursus
eadem
in
nihilum
redigi
quae
prius
aliquid
esse
videbantur.
Nihil
enim
sumus
nisi
in
Deo.
In
eo
autem
ut
incipiamus
aliquid
esse,
ante
convinci
oportet
nostrae
vanitatis,
ut
eius
probe
conscii
simus.
Propterea
Dominus
efflat
in
nos,
ut
nos
ex
nobis
ipsis
nihil
esse
intelligamus.
Iam
vero
ut
scirent
omnes
prophetam
non
loqui
de
alienigenis,
sed
de
populo
ipso
qui
Dei
nomine
gloriabatur,
subiunxit
populum
foenum
esse.
Existimassent
enim
Iudaei
se
antecellere
et
dignitate
aliis
praestare,
ideoque
a
communi
aliorum
sorte
eximendos:
eos
igitur
proprie
ac
nominatim
compellat,
ne
quid
sibi
prae
aliis
arrogent.
Quasi
diceret
prudenter
eos
facere,
si
inopiam
suam
reputando
omnem
sui
fiduciam
abiiciant.
In
summa,
quum
propheta
consolationis
mentionem
fecisset,
ostendit
quomodo
sint
homines
ad
eam
praeparandi:
nec
enim
eius
capaces
esse,
nisi
prius
in
nihilum
redigantur.
Emolliri
ergo
duritiem
nostram,
deiici
altitudinem
et
prosterni,
pudefieri
iactantiam,
domari
animos
nostros
atque
humiliari
necesse
est,
si
cum
aliquo
fructu
consolationes
percipere
velimus,
quae
nobis
a
prophetis
Dei
iussu
afferuntur.
8.
(Arescet
herba.)
Repetitio
haec
iterum
ad
exinaniendam
carnis
gloriam
subiicitur:
simul
tamen
consolationem
optimam
in
se
continet,
Deum
scilicet
ubi
suos
deiecit
statim
ipsos
erigere
ac
reficere.
Talis
igitur
est
contextus:
Foenum
quidem
marcescit
atque
interit,
sed
verbum
Domini
in
aeternum
manet.
Haec
sola
consolatio
nobis
reliqua
est,
postquam
intelleximus
quam
inanes
et
vacui
simus
bonorum
omnium,
quam
fluxa
et
caduca
sit
carnis
nostrae
gloria,
ut
verbo
Domini,
quasi
porrecta
manu,
erigamur.
Fragiles
nos
esse
et
caducos,
sed
stabilem
atque
aeternum
esse
sermonem
Domini:
denique
vitam,
quae
in
nobis
deficit,
aliunde
offerri.
Hic
tota
evangelii
summa
comprehenditur
paucis:
constat
enim
agnitione
nostrae
miseriae,
inopiae
ac
vanitatis,
ut
vere
humiliati
confugiamus
ad
Deum,
a
quo
solo
in
integrum
restitui
nos
oportet.
Ne
ergo
exanimentur
homines
aut
frangantur,
qui
nuditatem
suam
et
vanitatem
norint,
quia
aeternum
Dei
verbum
iis
proponitur,
quo
abunde
fulciri
ac
sustentari
possunt.
Docemur
praeterea
non
aliunde
petendam
esse
consolationem,
quam
ab
aeternitate,
quae
non
alibi
quam
in
Deo
quaerenda
est,
quando
nihil
reperietur
in
terra
firmum
aut
stabile.
Nihil
enim
magis
insipidum
quam
acquiescere
in
statu
praesenti,
quem
evanidum
cernimus.
Fallitur
autem
quisquis
solidam
felicitatem
se
adipisci
posse
sperat,
donec
ad
Deum
conscenderit:
quem
ideo
scriptura
aeternum
vocat,
ut
sciamus
vitam
ab
eo
nobis
fluere:
sicuti
hac
lege
nos
sibi
filios
adoptat,
ut
faciat
suae
immortalitatis
consortes.
Sed
parum
id
prodesset,
nisi
ratio
eius
quaerendi
nobis
ostende-
|